Wanthanee schreef een slaapliedje voor zichzelf, alsof ze tegelijk opnieuw kind kon zijn. Zoals elk goed slaapliedje stelt het je gerust met de boodschap dat na de donkere nacht de zon weer volop zal schijnen. “Soon my time wil come.”
Je hoort elke snaar en het hout van haar gitaar, terwijl je jezelf ook even een kind waant dat zich geeuwend in de dekens wikkelt. Halverwege sluipen hypnotiserende geluidsgolven de melodie binnen, in het krachtige slot vallen echo’s Wanthanees stem bij. Of misschien zijn we dan al aan het dromen.
Het ongrijpbare lijkt de rode draad door het oeuvre van Wanthanee. In Taipei was het de melodie van de voorbijrazende metro die ze probeerde te pakken te krijgen, hier spreekt ze haar jongere zelf moed in. Soon mist de verfijning en de hemelse klankkleur van haar vorige single, maar laat ons wel even nadenken over wat wij onze jongere zelf zouden toevertrouwen. Alleen hebben we niet allemaal zo’n zijdezachte stem als Wanthanee.
