Het kostte ons vorig jaar een paar luisterbeurten voor we wisten waar we de stem van Vis à Vis van kenden. Natuurlijk: dit is dezelfde zangeres die ons met Leonore al zo ontroerde. Chloë Nols heeft immers een uniek tintelend stemgeluid. Met het dromerige Cassandra en het duistere Black Panther, allebei gekruid door de mistige saxofoon van Thomas Jillings, wist ze ons meteen mee te sleuren in haar eigen universum.
Nu is er Ocean, het verhaal van een pijnlijke relatiebreuk, waarna Chloë de onvermijdelijke ‘Wat als?’-vraag stelt. Wat als dit of dat was gebeurd, zouden we dan nog samen zijn? Die vraag krijgt hier iets surrealistisch, want “maybe if the sea was green, trees were blue / maybe you would still be with me.” Als een volleerd schilder borstelt Chloë verder magische taferelen, met regels als “Every time I turn around, you’re swimming high, into the sky / surrounded by the whales you thought were keepers of your secrets.”
Plots horen we ook een strofe in het Frans. Let goed op, want ze is zo weer voorbij, maar zonder twijfel de moeite waard om even je oren te spitsen. Hier klinkt Chloë immers op haar tederst en breekbaarst. Wat ons betreft mag ze dus wat vaker haar toevlucht zoeken in de taal van Juliette Gréco en Barbara om de zorgvuldig gesmede liedjes van Vis à Vis nog mooier te maken.
