Het is nog altijd pure haat die we voelen jegens David Platt. Hij kan er niet aan doen, maar door in de laatste minuut te scoren voor Engeland tegen Onze Jongens, de Rode Duivels, schoot hij ons wel uit de Wereldbeker van 1990.
Toen een hit: What’s a Woman van Vaya Con Dios en die gingen dus met God en goden zoals wijlen Willy Willy – die er al niet meer bij was – en, natuurlijk, Dani Klein; stem, uitstraling, alles wat je maar wil maar dus niet die goal in de laatste minuut, ook al had Eric Gerets, rots in vele brandingen, toen dat singeltje mee en hij draaide het tuureluurs tot ergernis van zijn ploeggenoten, beter bekend als Onze Jongens.
Dit is dus een hermaaksel wat een lelijk woord is want het rijmt op braaksel maar dat is het dus niet. Wat is het dan wel? Wie ben jij wel? Hopelijk niet David Platt? Nee, het is een sobere pianoversie en ’the piano wasn’t drinking’.
Ijzig als winters zonder voorafgaande herfst. Het moet het beste zijn wat we hier al hoorden opboren uit Belgische bodem. Dit jaar dan toch. Het origineel was goed en warm, in die zomer van 1990. Maar nooit meer die zomer – alle zomers zijn bepaald origineel – toen dit een hit was, 1990, en die late goal kwam. Ze was namelijk niet mooi. Dit: mooi.
En toch is Dani Klein beter in de taal van Molière, getuige b-kantje (bestaat dat nog?) Comme on est Venu, ook een nieuwe versie, waarin Klein de grote, legendarische, dode Barbara op de hielen zit. De tekst! Dani Klein! Vaya Con Dios! Ga met God! Uitroeptekens!
