I Hate Myself, de nieuwste single van The Darkness, toont de band in topvorm: energiek, meeslepend en met die typische dramatische flair die hun zo uniek maakt. Krachtige gitaarriffs en een solide ritme nemen je vanaf de eerste noot mee op een rollercoaster, terwijl Justin Hawkins’ falsetto het nummer dat onmiskenbare The Darkness-gevoel geeft.
Hawkins doseert zijn stem zorgvuldig. Het theatrale mag dan iets minder uitgesproken zijn dan we gewend zijn, maar in het refrein komt het tot leven – precies op het juiste moment. De tekst is eenvoudig en direct, met een zelfkritische blik op een stukgelopen relatie. Het is pijnlijk herkenbaar voor iedereen die ooit de liefde van zijn leven door eigen toedoen heeft verloren en zichzelf daar nog steeds om vervloekt.
En dan hebben we het nog niet over Rufus Taylor gehad, die niet alleen drumt zoals je zou verwachten als de zoon van Roger Taylor (Queen), maar die er ook een eigen, herkenbare draai aan geeft. De videoclip breekt met wat we gewend zijn van The Darkness. Gefilmd in één enkele take, toont het een rokende, androgyne en bijna onherkenbare Hawkins in een constante close-up. Het is weird, ongemakkelijk, en tegelijkertijd fascinerend hoe hij balanceert tussen zelfkritiek en theatrale expressie. I Hate Myself is geen typische glamrocktrack. Het is intens, catchy en laat je al na één luisterbeurt meezingen met het refrein. Maar bovenal: het is onmiskenbaar The Darkness.
Een leuke extra: op Justin Hawkins’ podcast Justin Hawkins Rides Again kun je de release van de single herbekijken. In gesprekken tussen Justin, zijn broer en gitarist Dan Hawkins, en regisseur Simon Emmett krijg je een uniek kijkje achter de schermen van hoe het nummer en de videoclip tot stand kwamen.
