Het lijkt alsof ze van lang geleden komen maar ze komen uit Aalst en veel dingen vandaar zijn van lang geleden zoals er ooit industrie was naast de machtige Dender. Zo klinkt het viertal Seacross alsof ze in de vorige eeuw, zo begin jaren tachtig, al bezig waren. Hier zit de joie de vivre van Joy Division in – en die was er, bij hen – en het klinkt allemaal heel onstuimig, een gitaar met de nek af, een bas die ook na het uitpluggen blijft zinderen… En er is de stem van Tom Van Mossevelde die het donkere plaatje vult. Dit is dus goed? Oh ja.
En waarom is dit goed? Omdat het rechtstreeks knijpt en grijpt naar dingen. Het verscheurt je, ergens, maar vooral heel binnenin, het is een trekhaak met weerhaken en eens die je vasthaakt, raakt dat. Het doet pijn. Zoals alle goeie dingen in dit leven, levens van angst en pijn. Seacross, gaan die pijn niet oplossen. En ook niet verzachten. Je zal het zelf moeten doen, door hier eens naar te luisteren.
En het gaat over dingen die God verboden heeft zoals medicijnen en andere drugs en dat zijn er nogal wat. Maar voor een mens gaat denken dat ze in de farmaceutische sector werken; nee dus. Want het is een band en ze stellen de single voor in Paardcafé Den Haag (ja, er sneuvelen landsgrenzen) op 4 januari. En dan de hort op. Volg hen. Desnoods met een zaklamp.
