Hoe de Brusselse singer-songwriter Noah Tate zo lang onder de radar kon blijven bij ons is toch een raadsel. De jongeman bracht vier jaar geleden de geweldige ep Oblivion uit waarop hij op basis van zijn veelzijdige stem, een indrukwekkend landschap van elektronische klanken creëerde.
Twee jaar geleden zag de opvolger Locked In An Elevator het licht waarop hij nog intenser klonk. In december verhuisde Tate naar Australië, met maar één missie: een band vinden en er live spelen. Drie maanden later is het hem gelukt: hij heeft inmiddels al twee concerten achter de rug en er zijn er nog vier gepland in Melbourne.
In mei komt zijn debuutalbum uit waar Desert ondertussen het tweede voorsmaakje uit is. Voor dit nummer liet de Brusselaar zich beïnvloeden door Radiohead en Beck, en hun melancholische en atmosferische klanken.
Het is een warm en melancholisch nummer met subtiele, sprankelende gitaren, ingetogen soundscapes en met veel gevoel en passie gezongen. Hopelijk komt Tate dit debuut ook in ons land voorstellen met zijn nieuwe band, want deze song klinkt (net zoals zijn andere werk) best indrukwekkend.
