Hier komen veel mooie dingen samen: Filip Tanghe heeft geproducet. We waarderen hem voor veel muziek. Dit jaar vooral voor Ramen als Ogen van Brent Beukelaer. Dezelfde warme muzikale toon is ook hoorbaar op The Game van Monrad. De drums zijn opgenomen door Michiel Balcaen, de bas door Simon Casier. Beiden kennen we oorspronkelijk van Balthazar. Andere muzikale speelterreinen van beide heren zijn waarschijnlijk bekend.
Naast de hulp van vrienden en kennissen heeft Monrad, wiens echte naam Matthew Ramon is, nog meer potentieel. Ten eerste is er zijn stem. Het doet denken aan Mark Lanegan of wijlen Leonard Cohen. Die laatste lijkt ook invloed te hebben gehad op het schrijven. Omdat The Game heel poëtisch is geschreven, is het minder een rock-‘n-roll tekst. Toch kun je ook aan Lou Reed denken in de manier waarop hij zingt.
In tegenstelling tot de helden van de donkere zang lijkt Monrad meer geworteld in de indierock en minder in de indieblues, althans op deze single. Dit is ook waar zijn uniekheid ligt. Het refrein wordt iets hoger gezongen en klinkt bijna als een poprefrein. Waarom niet? De nummer gaat over het punt waarop je accepteert dat je deel uitmaakt van die alledaagsheid en de controle loslaat. Ooit verlangde je ernaar, wilde je het. En nu maak je echt deel uit van The Game.
Als hij de regels bepaalt, willen we daar graag bij betrokken zijn.
