Kijk; dit schept natuurlijk een band. Mercy John draagt als achternaam Verhoeven en die draag ik ook maar we zijn geen familie want hij heet John en ik niet. Maar goed, Mercy John dus.
Uit Nederland, het zelfs steeds zuiderlijker komend te liggend Noord-Brabant wat dus niet in het noorden des lands ligt.
Hij begon in de punk zoals wij allemaal maar is nu americana aan het maken, temidden de Dutch Mountains. Wat, uiteraard, een prestatie is. Teenage Lovers gaat over – laat even de hersencellen werken – jonge geliefden zoals we er allemaal gehad hebben en geweest zijn. Teenage Kicks dus. Want ze schuurde met haar krulletjes langs mijn schouder toen ik zestien en zij vijftien was en ze nam mijn leven en daarna niks meer want het liep fout, compleet met het schrijven van puberale gedichten die pubers nu eenmaal schrijven en moeten schrijven. Zoals ik dit stukje.
Het gevoel is er, gevoel is er overal maar je moet het zien te vinden. John heeft het gevonden, al zit zijn gevoel niet langer in de buurt van de Dutch Mountains maar de oceaan over; America it is. Hij zal het er goed doen.
Maar wild worden we hier niet van. Mooi gezongen, perfect gespeeld maar opgenomen in een ontsmet operatiekwartier. Braaf. Proper. Zijn tekst verdiende beter: die naar wolven gehuilde wanhoop in de stem van Hank Williams, bijvoorbeeld. Hij heeft dat in zich. Onze remedie: rauw vlees en moonshine recht uit de kruik. Want ook wij willen weleens wild worden.
