Noem het Mauger 2.0 of wat dan ook, feit is dat Mauger Mortier nog steeds leeft voor zijn muziek en de mensheid wil verblijden met zijn muzikale creaties. Alleen doet hij dat voortaan op de manier waarop hij het wil en niet zoals dat het geval was in de mallemolen waarin hij vijf jaar geleden met zijn band terechtkwam. Mauger had er schoon genoeg van, gooide alles van tafel en ging op zoek naar herbronning.
Op 25 april verschijnt zijn nieuwste langspeler. Solo deze keer en qua insteek ligt het mijlenver weg van wat het ooit was, hoewel de essentie melancholische indiepop blijft. Hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht!
De eerste twee teasers die we de afgelopen maanden hoorden, waren muzikaal snoepgoed en die lijn wordt met The Building mooi verder doorgetrokken. Mauger heeft het deze keer over een soort nostalgie naar iets dat nooit heeft plaatsgevonden. Over een relatie waarin de twee partners vastzaten op hun eigen wolk, en die enkel gericht was op de eigen emoties waardoor de romance nooit datgene werd wat ze ervan verwachtten.
Deels autobiografisch, want zo zijn die troubadours wel. Net zoals de grote voorbeelden – en die zijn ongetwijfeld Nick Drake en Leonard Cohen – is ook Mauger niet vies van wat weltschmerz. Smart en hartzeer zonder dat het pathetisch wordt, verpakt in heerlijke songs die hun schoonheid uit de pure eenvoud halen.
Niet dat Mauger de zoveelste liedjesmaker is die het moet hebben van louter wat getokkel op de akoestische gitaar. The Building begint wel op deze rustige manier, maar algauw komt de gelaagdheid ervan opdagen met prachtige mystieke arrangementen die met de inval van Sophia Ammanns heerlijke stem een hoogtepunt bereikt. Om het helemaal af te maken, sluit deze oorwurm prachtig af met een feelgood gevoel zoals je dat alleen maar bij de aftiteling van Amerikaanse films verwacht. In Maugers muzikaal wereldje betekent dit zoveel als hoop en zo voelt The Building aan in deze soms net iets te kille wereld…
