Eind januari komt de nieuwe ep van Martin Gore uit: The Third Chimpanzee. We stellen hier Howler voor dat vooruitgeschoven wordt als warmmakertje en dat tevens de spilsong van de ep zal vormen. In november konden we ons licht reeds laten schijnen op Mandrill
Martin Gore is als belangrijkste songsmid van Depeche Mode natuurlijk een iconisch figuur. Ook op Howler zal je zijn engelenstem niet horen weerklinken. Wat je wel zal horen is logge, indringende donkere elektronica, dat dweept met adjectieven als huiveringwekkend en hypnotiserend. De song komt eerder binnen als een soundscape dan als een melodie, weerspiegelt oosterse invloeden en doet vaak denken aan The Haxan Cloak en Marc Melià. Straffe kost, hoe dan ook.
In welke muzikale wateren peddel ik wel een keer graag? Indierock, alternatieve gitaarrock, postcore, progressive rock, postpunk, but what’s in a name?
Opgroeien deed ik met eighties pop waarvan ik vandaag nog vooral ABBA, early Pet Shop Boys, Kim Wilde, Prince en Michael Jackson onthoud.
Het album Kick van INXS, deed me richting gitaarmuziek lonken en dan kwamen daar al gauw bands al Jane’s Addiction, The Cure, Sonic Youth, Pixies en Soundgarden om de hoek loeren.
Het zijn wellicht vooral Robert Smith en Thurston Moore die mijn huidige state of musical mind gevormd hebben.
Mijn hobby’s? Mijn kindjes (my pride and joy), voetbal (spelen en kijken), ski, muziek (altijd en overal) en zeker ook fotografie (waarin ik me steeds verder probeer te ontplooien).
