Hier ter redactie staat een archiefkast met het label ‘Boy Bands’ erop. Niemand trekt ze open.
Want het is geen label, het is een brandmerk. En daar raakt een mens nooit meer vanaf. Kijk naar Robbie Williams, die puberaal meisjesgegil diende te aanhoren in de jaren negentig als lid van Take That. Maar die zich later profileerde als zijnde Groot Artiest. Wat hij, overigens, ook is.
En twintig jaar later, ’time flies when you’re having fun’, was er One Direction. En waren wij te oud. Hun frontman Harry Styles heeft het gemaakt, checkt, drijvend op zwembadwater, zijn rekeningen en glimlacht. En dan en alleen daarom kon Louis Tomlinson niet achterblijven.
Want die zat ook in dat groepje. En hij maakt plaatjes. Heeft een lp uit, zijn tweede verschijnt op Wapenstilstand en laten we die datum vooral in ere houden.
En dit is de single. Vergeet die Wapenstilstand want ’this means war’. Wegens nog nooit zo’n bagger gehoord. Tomlinson wandelt de kliffen van zijn land af (Noord-Engeland) en laat het galmen tot in de mijnen waar zijn grootvaders dolven naar zwart en zweet. Het is bombast waar zelfs Muse zich zou voor schamen. Overgeproduceerd gezeik. En dan zijn we nog mild.
De kast met het label ‘Boy Bands’ gaat hier voor lange tijd dicht. Hangslot.
