Kotskat, het blijft de band met de leukste naam in dit land, maar waarschijnlijk zegden we dat jaren geleden ook over pakweg El Guapo Stuntteam.
Wie Kotskat is? Achter de microfoon staat Ronny Rens, een allround undergroundfiguur die ook de labelbaas is van Ronny Rex. Een uiterst fijn labeltje dat met nog een ander fijn labeltje – FONS Records dus – bijvoorbeeld het laatste album van The Shovels uitbracht. Toeval of niet, maar een plaat die ook iets met poezen heeft te maken.
Achter de drums zit Sam De Clercq. Je kan haar kennen van BRORLAB, Bontridders of van Félicette. Alweer een link met een poes, want Félicette was de eerste kat die – weliswaar onder dwang – een ruimtereis mocht meemaken.
Op gitaar en achter de microfoon vind je Nele Janssen, frontvrouw van Peuk en haar eigen soloproject Head On Stone. Ook soms op de bühne met Erik Debny – zanger van The Shovels – en daarmee is de poezencirkel bijna rond, want we zouden begot niet weten wat Casper De Geus heeft met katten, wel dus de bassist van Kotskat.
Een paar weken geleden werd (I can’t find) Club Mate Blues als eerste teaser de wereld ingestuurd, een punkchanson dat we meermaals hebben meegebruld, ook al verstonden we geen moer van de tekst. Nu is er Knit als tweede voorproefje van het Kotskat-album dat binnenkort het levenslicht ziet. Op Pang Pang Records overigens, ook zo’n fijn labeltje.
Knit gaat over breien. Niet per se over breinaalden, wel dat we beter pullovers kunnen gebruiken dan wapens en dat de enige waarheid in DIY zit. Twee statements waarmee we alleen maar akkoord kunnen gaan.
Niets is perfect aan Knit, maar dat hoeft niet. Het klinkt alsof het is opgenomen in de meest verlaten schuur waardoor het even vet en rommelig klinkt als Dead Moon. Of als Swell Maps, een band die geen kat kent – here we go again – maar wel met Jane From Occupied Europe één van de beste punkplaten ooit uitbracht. Overigens veel beter dan Never Mind The Bollocks, maar dat is een andere kwestie.
Feit is dat Knit een beetje klinkt als Swell Maps. Ronny trekt zich niet te veel aan van een valse noot meer of minder, maar dat deed Mark E. Smith ook niet. Door de gillende stemmetjes van Sam en Nele denk je zelfs wat aan de B52’s, maar dan wel op zijn vuilst. Om Ronny Rens te citeren: “It’s true DIY.”
