Het kan geen kwaad om onbekend te zijn. Het kan wel kwaad om onbemind en geheel vergeten te zijn. Bloemen noch kransen voor J.T. IV, maar zoals in kerstfilms komt het aan het einde misschien nog een beetje goed, met zijn nagedachtenis tenminste.
Wie was hij? Een raadsel, en raadsels zijn er om net niet op te lossen, wel om in je geest te blijven spoken. Hij zou dood zijn, waar hij dan ook weer niet alleen in is. Maar hij leefde in de jaren zeventig en de punk van die jaren deed hem dingen – films en platen – maken in de jaren tachtig. En op basis van deze single klinkt dat bepaald indrukwekkend.
Op 20 januari verschijnt (Boem! Zomaar!) een dubbelelpee, The Future, met daarop zowat zijn verzameld werk. Het is dus wachten, wat het leven altijd is, en voor eens in dat leven van wachten kan dit enkel het wachten waard zijn. Want deze dubbelsingle klinkt zeer eind jaren zeventig, er zit Lou Reed en Mott The Hoople in (vraag aan pa of opa wie die laatsten waren, misschien zet hij wel een zonnebril op ter imitatie van Ian Hunter en lach niét!) en het klinkt allemaal rommelig, geen licht aan het eind van de tunnels die men toendertijd groef als graven om te ontsnappen aan De Bom, Thatcher en lessen wiskunde.
Tijdsdocument. Wat ze binnenkort ook over ons gaan zeggen.
