Drie maanden geleden verraste ISZA ons met Ik Kijk Toe, een aardedonkere trip door haar begeesterende universum, vergezeld van een Lynchiaanse videoclip. Opvolger Onderweg is heel wat minder duister. Ook hier vloeit er wel bloed, maar dat komt omdat ISZA op blote voeten onderweg is op een kiezelpad.
Terwijl dromerige snaren haar begeleiden, zingt ze met een stem zo licht als hete lucht op de eerste zomerdag. “Onderweg naar daar / Daar waar je hand hoopt te vinden / Dat wat je niet meer loslaat.”
Af en toe gaat ISZA uit de bocht. Sommige regels liggen er net wat te dik bovenop. “Maar hoe meer je grijpt / des te meer het langzaam wegglijdt” en “Misschien moet je laten gaan / en reiken naar dat wat al die tijd ongevraagd naast jou staat” had ze ook subtieler en met meer beeldspraak kunnen verwoorden.
Gelukkig besluit ze haar hemelse tocht met een beeld dat wel blijft hangen. Want misschien moeten we geluk niet altijd najagen. “Misschien moeten we blijven staan / En vallen dan / de kiezels in elkaar.”
