“De grootste tragedie is niet jong te sterven maar dat ik de leeftijd van vijfenzeventig bereik zonder ooit echt geleefd te hebben.” Het was een uitspraak van Martin Luther King die nooit de 75 zou halen, maar Iggy Pop dus wel. En volgend jaar, eind april, doet hij er zonder noemenswaardige ongelukken nog een jaartje bij, plus een tour doorheen de States én een nieuwe lp, begin januari. Zoals de Fransen zeggen: faut le faire.
Iggy, ooit een chemisch laboratorium op twee benen, leefde vroeger niet echt maar nu wel echt, op vitamines en exotisch vruchtvlees en het zuiverste der mineraalwaters. Al mag hij nog graag eens terugblikken op wat was, zoals in Strung Out Johnny, dewelke hij ooit was en nooit meer zou willen zijn. Want er is niks aan dood zijn, Iggy weet dat want hij was het ooit, jarenlang en jaren geleden.
Maar het gaat over deze single. Al sinds 1986 en Blah-Blah-Blah verblijft Iggy vocaal in het Berlijn dat hij ooit deelde met Bowie en Eno. Dat wil zeggen: onderkoeld metaal in de stem, kamerbrede productie en dus ver verwijderd van het godfather of punk – imago dat hem ook maar opgekleefd werd door recensenten (wij niet!) en als een loden bal aan zijn been hangt.
Iggy rockt nog, zelfs meer dan de obligate Vele Anderen en met Driekoningen zal Every Loser, de lp, verschijnen. Geef ons een nieuwe hoed, de oude is versleten maar Iggy Pop nog lang niet.
