Het is moeilijk om geen fan te zijn. Diamanten en Hersencellen bij uitbreiding zijn zo punk als anno 2018 haalbaar is. Lo-fi van de synthgeluiden uit den Aldi tot de toondove “zang”, van het linkse brainstormgehalte van de tekst tot de zelfs-al-hadden-we-meer-geld-we-zouden-nog-geen-beter-gemaakt-hebben kwaliteit van de clip.
Marcellen Vanthilt en Brassers deden het al rond 1980, en dat is ook perfect de sfeer die Diamanten oproept. Het muziekje ligt net iets te ergerlijk in het oor, de woordspelingen een tikje te belegen (Bloeddiamantwerpen – kom nou) en de bezetting wat white male om als protest via airplay werkelijk gehoord te raken, maar aandoenlijke charme heeft het wel.
Bij voorkeur te beluisteren met Cara Pils in de nasleep van een gezonde betoging, of voor een geslaagde nostalgietrip – het is moeilijk om geen fan te zijn.
