Wat mij betreft hebben covers zelden of nooit een bestaansreden. Tenzij je 1) het origineel kan verbeteren of 2) er je geheel eigen draai aan kan geven. Bij sterke songs is het eerste zelden het geval. En wat nog erger is, veel covers zijn 3) gewoonlijk een carbon copy van het origineel, so what is te point? Pat Boon bv. coverde in 1961 Moody River van ene Chase Webster. In 1970 maakte Lloyd Green van het popniemendalletje er een instrumentale versie die iets meer country was. Doc & Richard Watson vervingen het pianoriedeltje door gitaar en maakten het nummer een héél pak doorleefder, waarbij het thema beter tot zijn recht kwam. John Fogerty bengelde daar dan nog eens erg dunnetjes tussen. Vier versies dus, gespreid over bijna een kwart eeuw en slechts eentje die – wat mij betreft natuurlijk – de oren doet spitsen. Toegegeven, Frank Sinatra en Johnny Rivers deden het ook verre van slecht. Aan jullie om de écht unieke pareltjes te vinden of ik kom zelf niet meer tot de kern van dit artikel.
Het gaat mij namelijk om de herinterpretatie door Grayson Capps! Deze in Alabama wonende troubadour baseert zijn versie op die van de blinde country/folk/bluegrass/blues legende Doc Watson. De gitaar dus op het voorplan, samen met die warme, korrelige stem van Capps. Moody River wordt nog iets somberder en leunt wat meer aan bij southern gothic. Wat mij betreft scoort de man hier op alle vlakken: 1) hij maakt de originele versie een pak sterker én 2) hij geeft er zijn eigen draai aan… zij het geïnspireerd door Watson. Benieuwd hoe de vijftien andere nummers zullen klinken.
Heartbreak, Misery & Death verschijnt op 25 oktober 2024 via Royal Potatoe Family.
