‘Easy to love, impossible to please’, krijgen we te horen van de Belgisch/Iraanse kunstenares Fleur Khani die laat horen dat ze niet makkelijk in hokjes te plaatsen is. Ze laat een mystieke, seksuele track horen met haar nieuwe single Relaps.
Naast deze nieuwe single, richtte Fleur Khani ook een stichting op voor kunstenaars en ondernemers, om individueel ondernemerschap in de podiumkunsten te stimuleren en de kloof tussen kunstenaars en ondernemers te overbruggen: “Ik ben artistiek het beste als ik als ondernemer kan werken. Ik merkte dat dit een relatief nieuwe manier van werken is voor kunstenaars. Daarom heb ik samen met ondernemer Peter Paelinck de Khani Foundation opgericht om een voorbeeld te stellen dat ik als kunstenaar de volledige verantwoordelijkheid voor mijn carrière op kan nemen en minder afhankelijk ben van de ooit zo precaire middelen in de kunsten.”
Haar nieuwe track Relaps neemt je mee in een erg duister elektronisch klankkader en traagzwoele zanglijnen die er zich elegant tussen wringen. De vervreemde spanning die de zanglijnen verklanken, zetten de inhoud van de track vast, want het doorbreken van verslavingen en duistere gedachten die je op onbewaakte momenten kunnen besluipen, staan centraal.
“Als artieste met wortels in het Midden-Oosten kan ik er ook voor kiezen om NIET over mijn erfgoed te praten. Dat is op zichzelf een statement. Ik merkte heel duidelijk in het theater dat ik altijd het verhaal van de immigrant moest brengen, toch ben ik die fase gepasseerd en wil ik nu onderwerpen behandelen die vandaag belangrijk voor me zijn. De mogelijkheid van intimiteit. De veiligheid of het gevaar van nabijheid. De verlokking van verslaving. Dat is wat mij bezighoudt op persoonlijk vlak. Als we onszelf kunnen vrijmaken in interpersoonlijke relaties, kunnen we misschien ook sociaal en politiek vrij zijn. Daarom heb ik de Khani Foundation opgericht en dat is de boodschap die ik met mijn muziek verspreid”, aldus Fleur.
De videoclip bij Relaps gaat over intimiteit. Het is een pleidooi voor zachtheid en warmte in tijden van onrust en social distancing, maar evengoed een waarschuwing voor het mogelijke gevaar dat schuilt in intimiteit. De performers in de clip werden begeleid door een coach in seksuele veiligheid en het geven van toestemming of weigeren van aanrakingen. Gebaseerd op tekeningen van Egon Schiele en Gustav Klimt, waar handen en huidplooien vaak centraal staan, werd dit opnieuw een erg persoonlijk poëtisch electropopkunstwerkje.
