Als 10-jarig jongetje hoorde Elie De Prijcker, alias Eli Goffa, voor het eerst de prachtige soul-stemmen van Etta James, Mahaliah Jackson en Ray Charles op oude vinyl-platen van zijn grootouders. Hij was aan de grond genageld door de puurheid en doorleefdheid van de muziek. De blues was voor hem een openbaring en plots wist hij wat hij in het leven wou gaan doen: mensen raken met muziek, zoals die oude platen dat met Elie deden.
Een vijftiental jaar later hoopt hij dat met deze Glue ook te kunnen doen. Het is een song met blues- en soulinvloeden over pijn, gemis en eenzaamheid. We horen op dit nummer een andere kant van Eli Goffa. Die klinkt veel intenser en doorleefder dan zijn andere songs. Met een ingetogen piano en subtiele soundscapes bouwt Goffa het nummer mooi op. Wat verder valt de drum in en krijgen we af en toe een bluesy-gitaar die deze song nog meer een blauw kleurtje geeft.
Van ons mag Eli Goffa zich nog meer verdiepen in de soul en blues, want als dat zo’n knappe composities oplevert, kunnen we dat alleen maar toejuichen.
