Belgische hiphop en RnB wordt volwassen. Professioneel en zo. Coely verovert de wereld en de Brusselse scène (Roméo Elvis, Petit Biscuit, Angèle,…) brengt geluiden voort die we, op de delicieuze toevoeging van het Frans na, argeloos als Amerikaanse import zouden accepteren.
Zo ook Dvtch Norris, Dvtch voor de vrienden. Hij heeft goed naar Drake geluisterd en heeft geen sample uit een wereldhit (Why Can’t we Live Together was dat voor Hotline Bling) nodig om hetzelfde gevoel van eindeloze herhaalbaarheid te creëren. Ook de nog iets soulvollere invloed en heel subtiele raggamuffin van partner in crime Coely is voelbaar. Het werkt en blijft lekker hangen. Roept ook de klassieke beelden van zwoel booty bewegende ebonieten babes op.
Dat is enigszins misplaatst, want de tekst suggereert, voor zover we die kunnen verstaan, eerder een aanklacht tegen het bestuur van de hometown van Dvtch (Antwerpen), maar het is niet ondenkbaar dat we dat helemaal verkeerd begrepen hebben. Daar schuilt immers het zwakke punt: de lyrics worden bewust gemompeld, medeklinkers genegeerd en verstaanbaarheid opgeofferd aan de flow.
We kunnen gemakkelijk tien invullingen geven aan wat er in het refrein komt voor “… playground for me” en die hebben allemaal hun eigen invloed op de betekenis. Dat en de nodeloze vermelding van killing en bullets: ook zonder die weinig relevante clichés was Playground kwaliteitsvol urban en Amerikaans geweest.
