De Canadese Laura Lee Schulz heeft tot enkele jaren geleden een hele tijd in België gewoond, tot ze naar haar roots terugkeerde. Gelukkig maken de digitale wegen het mogelijk om toch niets te moeten missen van haar postrock-/ postpunkcreaties met Down The Lees, waarmee ze net een een tweede single van hun aankomende ep uitbracht.
Traag, vol emoties en met donkere snaren opent Downplay. Het is één van de weinige keren dat we Laura Lee Schulz’s stem zo bitterzoet langzaam hoorden. Toch voel je iedere vorm van smart en pijn in de woorden en instrumenten.
En dat wordt alleen maar versterkt als de track aangroeit tot een track waarin de bas het voortouw neemt. Zonder dat het tempo verhoogt, krijgen we krachtig snaarwerk, terwijl de melodieuze lijn tegelijk aangehouden wordt. De drums vullen apocalyptisch groots aan, waarna het nummer weer naar zijn sombere basisrust terugkeert.
Het nummer onderzoekt de interne dialoog en strijd van zelfverzekerdheid en twijfel. Het dient als een coping-mechanisme, een middel om jezelf ervan te overtuigen dat alles in orde is, ondanks de aanhoudende negativiteit. Het is een verkenning van de wisselwerking tussen licht en duisternis, waarbij overleven afhangt van het vermogen om ‘alles te bagatelliseren’.
Een ronduit prachtige track, waarbij geen enkele noot, geen enkel woord gebagatelliseerd, noch genegeerd kan worden.
Downplay is digitaal verschenen en vind je vanaf 03/05 op de ep Dirt, die verschijnt bij het label Off White House Records.
