De Snoepfabriek, een mooiere – en meest passende – naam zul je niet zo gauw vinden. Zelf omschrijven Elias (Skikata Ga Nai) en Arno (Dishwasher_, Pavlove) zich als pingelaars in een speeltuin. Prutsers (niet onze woorden) die zichzelf graag vergelijken met Squarepusher of Go Go Penguin.
Een goede verstaander heeft ondertussen al lang door dat je bij De Snoepfabriek aan het verkeerde adres bent als je het moet hebben van het afgezaagde “we gaan naar opbouw en we vervelen je daarna wel met het te verwachten refrein”-patroon. Neen, De Snoepfabriek is speels experimenteel. Misschien zul je wel botsen op mensen die je de degoutante vraag stellen of dit nu muziek is of niet, maar muziekliefhebbers die de neus in de juiste richting hebben, weten best beter.
We hebben er het raden naar wat er op 24.11.23 is gebeurd, maar ons buikgevoel zegt dat het iets magisch was. Muziek die je best met de koptelefoon op beluistert, want de schoonheid zit hem in de details, ook al is het niet meer dan bijvoorbeeld wat (magisch) gerinkel.
De rode draad in deze hemelse song is een ambient-achtig nummer dat zo op één van de klassiekers van Brian Eno kon. Een dromerige melodie die omringd wordt door allerlei lekkers dat uit de rekken van jazz, tegendraadse elektronica en krautrock komt. Hemels.
