Of het iets met Oliver Cromwell – de Engelse dictator uit de 17e eeuw – te maken heeft, weten we niet. Wat we wel weten is dat Cromwell een Belgisch/Nederlandse band was die voor de gein in de covid-periode muziek uitbracht. Kwestie van de verveling tegen te gaan. Wat evenwel bedoeld was als een eenmalige stunt, krijgt nu een staartje. De repetities werden hernomen, plannen werden gesmeed voor optredens en met 1982 werd een nieuwe single geboren.
Waarom het precies 1982 werd, weten we evenmin, maar dat de song over de jaren 80 gaat wordt vanaf de eerste noot overduidelijk. 1982 is immers eighties-synthpop pur sang. Toegegeven, het klinkt best wel vreemd om dit in 2025 te horen, al was het maar omdat de poppy synths zo geplukt lijken uit een oude A Flock Of Seagulls-plaat.
Maar de beste popmelodietjes komen uit de jaren 80 – vinden wij toch – en mits wat goede wil kun je op 1982 net zoals op The Reflex van Duran Duran je tennisracket uit de kast halen om er ongegeneerd wat luchtgitaar op te spelen, kwestie van Fixkes eens aan te halen.
Vernieuwend is dit geenszins en voor sommigen misschien zelfs te retro, maar wie maar niet genoeg kan krijgen van aanstekelijke eighties-synthpop zal dit deuntje beslist met plezier door de speakers jagen.
