Hun voorliefde voor bands als Tool bracht in 2007 vijf West-Vlaamse muzikanten samen. Een jaar later lanceerden de heren hun debuut White Coma Light. De focus van frontman Jan Coudron lag op dat moment nog bij King Hiss en dus duurde het wel even voor er nieuw werk aan kwam.
Met drummer Joppe Vandewalle (ex-MIAVA) aan boord en het machtige Voices of the Void als vierde release (2019) kreeg de band, verder bestaande uit stichtende leden Jille Vandromme (gitaar) en Thomas Combes (gitaar), een échte toekomst. Je kan dat album gerust een mijlpaal in hun carrière noemen: een eclectische geluidsmuur van gedowntunede inventieve riffs, (poly)ritmisch gevarieerde stijlen en machtig dynamische vocals die haar gelijke (bijna) niet kent. Bovendien ook steeds meer een eigen smoelwerk. Zes jaar na datum is het dan eindelijk zover: Carneia lanceert nieuwe muziek en wij zitten te popelen alles met jullie te delen.
De eerste single zet meteen de toon, lekker verder bordurend op hun laatste album. Heavy Flow is echter, ondanks de loodzware riffs en de sublieme drumpartijen, best toegankelijk. Dat allemaal op een tergend, slepend tempo, zo goed als geen tempowissels, breaks noch bridges. Wat me doet vermoeden dat de band verre van het achterste van hun tong laat ‘horen’. Een beetje plagen, ons doen watertanden en doen uitkijken naar de komende songs die gepland staan voor dit jaar, met als culminatie het nieuwe album. Combs zelf zorgde bovendien opnieuw voor een kraakheldere mix die elk aspect van hun complexe sound perfect in balans brengt zonder aan kracht in te boeten.
Waarom dat allemaal Tools-gewijs lang moet duren? Naast wat externe factoren laten de vier muzikanten hun ideeën graag rijpen, “als een goede wijn op eikenhouten vaten”, dixit Jan. Nummers ontstaan organisch en intuïtief waarbij het buikgevoel primeert. Blijft de aanzet triggeren, dan wordt die basis gekneed tot een volwaardige song. Een proces dat je gewoonweg niet kan/mag forceren wil je eerlijke muziek brengen wars van alle trends of geforceerde invloeden.
Makkelijk verteerbaar is de muziek van Carneia nooit geweest en het grote publiek hapte dan ook (nog) niet toe. “Helemaal oké”, zegt Coudron zonder de minste twijfel. De band is er in eerste instantie om henzelf uit te dagen en te inspireren. Ook deze keer zullen er geen compromissen gesloten worden en dat zullen de diehard fans graag horen, want die kunnen opnieuw in de muziek duiken en ervan snoepen, puur genieten. We kunnen ons echter niet inbeelden dat die poule van liefhebbers beperkt zal blijven. Duitsland toonde in het verleden al interesse en ook in Nederland moet dit gewoon aanslaan. De timing zit op dat vlak alvast goed gezien de afgelopen twee jaar Belgische bands met open armen werden ontvangen bij onze noorderburen.
