Een band met acht leden – waarvan de meeste ook nog in andere bands spelen – in het gareel houden is waarschijnlijk geen sinecure. Toch is dat precies wat Brecht Plasschaert (Yuko, Marble Sounds) probeert te doen met zijn nieuwe band Yùrt (ja, dat zijn inderdaad van die ronde tenten uit Mongolië). Samen met Thomas Oosterlinck, Rob Banken, Steven Delannoye, Thomas Mortier, Mattijs Vanderleen, Rozanne Descheemaeker en Toon Van Baelen vertegenwoordigen ze een niet onaanzienlijk deel van de Vlaamse muziekscene.
Noot: Simon Seghers (De Beren Gieren, Stadt) bespeelde de drum tijdens de opnames van de ep. Wegens tijdsgebrek moest hij de drumstokken echter doorgeven aan de al even capabele Mattijs Vanderleen.
Nu is het natuurlijk niet zo dat als je acht goede muzikanten samen zet, je ook per definitie goede muziek krijgt. Op basis van de single die de release van de ep voorafging waren de verwachtingen echter hooggespannen.
Yùrt start met de ijzersterke en ietwat onheilspellende single A Simple Plan waar we het voorheen al eens over hadden (klik hier voor de review van A Simple Plan). Minstens even spannend maar iets klassieker in opbouw is Lull It By (Darkside). Net zoals in A Simple Plan vormen de vreemde, vervormde samples die Brecht Plasschaert uit Ableton tovert, de basis van het nummer. Ook de blazers spelen echter een belangrijke rol in het creëren van een licht chaotische sfeer waarin de stem van Oosterlinck zich met brio weet recht te houden. Het belang van het hese stemtimbre van Thomas Oosterlinck voor het geluid van Yùrt kan trouwens nauwelijks overschat worden.
The Pursuit (in Hindsight) moet het dan weer hebben van de blazerssectie die zich Waltzing Matilda-gewijs doorheen het nummer sleept. De combinatie met de energieke, syncopatische drumpartij, de prominente bas van Thomas Mortier en opnieuw die geweldige stem van Oosterlinck heeft iets magisch.
In An Army On My Own mept Seghers zich een tegentijdse weg door de vervormde bas geluiden terwijl de blazerssectie lijkt te mogen freewheelen. Lijkt, want alles in de muziek van Yùrt is exact gedoseerd en uitgemeten.
Afsluiter I’ve Been Really Busy deed ons dan weer glimlachen. We moesten onwillekeurig denken aan het onweerstaanbare Ik Heb Een Heel Zwaar Leven van Brigitte Kaandorp. Yùrt sleept zich muzikaal naar het einde van de plaat onderwijl aangemoedigd door gillende blazers. Het neurotische geluid van iets wat op een mandoline lijkt, kondigt de laatste honderden meter van de marathon aan en Oosterlinck zijgt uiteindelijk neer op enkele meters van de eindmeet. Net niet gehaald!
Plasschaert experimenteert op deze eersteling van Yùrt vrijelijk met nieuwe synthgeluiden terwijl de blazerssectie zich regelmatig te buiten gaat aan exuberant geschuifel. Gelukkig is er nog de ritmesectie van Thomas Mortier en Simon Seghers (nu Mattijs Vanderleen) om alles bij mekaar te houden, terwijl Thomas Oosterlinck, schijnbaar opgeslorpt in zijn eigen wereldje, ronddwaalt op zoek naar antwoorden.
Net zoals bij Yuko, Marble Sounds of Amongster (om maar eens drie random groepen te noemen) is de muziek van Yùrt geen hapklare rockmuziek die je recht in de genitale zone raakt. Het mag allemaal wat meer doordacht zijn. Sommige mensen vinden dat fijn, anderen vinden dat vervelend. Wij vinden het geweldig en kunnen niet wachten om Yùrt nog eens live te zien!
