Yamantau is een vierkoppige band uit Lokeren, bestaande uit 2 broers en 2 neven. Actief sinds 2012, een eerste ep uitgebracht in 2014: Mountainous Landscapes. Sindsdien reeds enkele mooie shows gespeeld met onder andere Steak Number Eight en God Is An Astronaut. Die laatste band speelde ook op het releaseconcert van SUN, de tweede ep van Yamantau met een afspeelduur van om en bij de 45 minuten.
Volgens hun Vi.be-pagina hebben Diederik en Ewoud Van Eetvelde – de twee broers binnen de band – een voorliefde voor psychedelica en jazz, terwijl Frits Windels en Nathan Wittock (de twee neven) de band een donkerder en excentriekere sound voorschotelen. Dit lijkt echter ietwat achterhaald nu Diederik ook bassist is bij Charnia, een duister collectief die sludge brengt waar de haren in je nek van recht gaan staan (eveneens een aanrader voor mensen die houden van het zwaardere werk!)
Desondanks de titel van hun laatste EP begint de plaat met allesbehalve zonnige klanken. Een onmiddellijke muilpeer en bevestiging van de goeie productie van deze ep. De wall of sound evolueert echter snel in een dromerige trip waarvan je spontaan achterover gaat hangen in je stoel… en ‘wakker’ wordt wanneer het eerste nummer zijn laatste akkoord bereikt.
Jawel, de eerste song Wovenhand is meteen een sterk openingsnummer. Heerlijk lang uitgesponnen, dreunende gitaren en beukende drums evenals de meer psychedelische en op-zoek-naar-waar-met-de-gitaar klinkende riffs en melodieën. Straf. Ook de zang in het begin van het nummer stoort me helemaal niet, integendeel. Zang gebruiken in dit soort alles-vertellende muziek kan namelijk snel een ferme afknapper worden.
Deze ep is een stuk doordachter dan hun eerste, besef ik na de eerste twee nummers. Het tweede nummer SUN, de titeltrack van het album, bouwt traag (maar goed) op naar een heerlijke psychy climax. Hier horen we ook de eerste noise-invloeden, al zijn die nog vrij binnen de lijntjes. Ewoud laat de oerstem die in ieder mens zit horen en zweefzingt de hele climax door. Het derde nummer – KRANK – start betoverend, uptempo met een vrij psychedelische gitaarlijn die blijft slepen. Hier is de titel welgemikt. Ik voel iemand die rust zoekt in het hoofd. Intensief startend, eerder speels eindigend. Yamantau is na 4 jaar samen spelen absoluut op elkaar ingespeeld. Dat hoor je. Misschien mis ik hier wel een gigantische wall of sound zoals in Wovenhand waarbij de persoon die ik mezelf inbeeld helemaal toeklapt.
Vanaf hier bolt de ep eventjes rustiger verder. Helemaal niet slecht, al hoop ik nog het soort gitaargeweld van eerder te mogen horen. V, het vijfde nummer start met een duistere zanglijn en elektronica. Om dan een hemelse, jazzy gitaarlijn in te brengen. Ik denk in een flits aan de bezwerende gitaren van Bert Dockx in Dans Dans (en daarbuiten). Geen tijd om flitsende gedachten te laten opkomen, ik wordt meegezogen in een vet dromerig nummer. Al snel komt de ene na de andere psychy solo. Ik stoor me echter wat doorheen de climax aan de synth die misschien wat te luid in de mix komt te staan. Ik word wakker geschud wanneer de band halverwege het nummer beslist om het over een andere boeg te gooien. Helemaal geen slechte keuze. Sterk nummer.
Tijdens het laatste nummer – 2012 – komen al hun invloeden naast (of beter over) elkaar te staan. Gemakkelijk een hitje binnen hun discografie. Het nummer steekt goed in elkaar en neemt je van hier naar daar mee. En wat een climax! En jawel, hier komen alle invloeden tesamen. Dit einde is postrock, psychedelisch en noise in zijn beste vorm. Al mocht het gerust nog wat langer duren.
Yamantau levert met SUN een uitstekende ep af, waar menig postrockfan uitermate tevreden mee zou zijn. De sterkte zit hem echter in de unieke combo die het viertal maakt. Niet dat psychedelisch en postrock niet samengaan (uiteraard wel), maar de manier waarop Yamantau het doet is… de juiste manier. Deze heren hebben een unieke sound beet. De ideale soundtrack om op een regenachtige zondag een autorit van enkele uren te maken richting de eenzame heuvels en groene landschappen in Noord-Frankrijk. Uiteraard op repeat. De algemene atmosfeer die Yamantau neerzet valt echter moeilijk te omschrijven. Ga het vooral zelf ontdekken live of op plaat. Aan concertorganisatoren: geef deze mannen de kansen die ze verdienen. Het zou spijtig zijn mocht Yamantau niet verder kunnen klimmen op hun berg. Met deze ep zijn zij alvast de aan de eerste klim begonnen.
ARTUUR BRUWIER
