Chain Tripping werd vorig jaar voor het eerst uitgebracht en krijgt nu voor een tweede keer wat extra persaandacht. Op zich is dat nooit een goed teken want dat wil dikwijls zeggen dat de schijf in eerste instantie niet veel potten brak. Of zoals in het geval bij deze van YACHT, omdat het album genomineerd is. Chain Tripping sleurde inderdaad een nominatie binnen voor de Grammy Award voor “beste productie”.
YACHT is het acroniem voor Young Americans Challenging High Technology en daar draait het ook wel een beetje rond voor dit trio. Chain Tripping is hun zevende album. De muziek kwam tot stand door het combineren van allerlei AI (Artificial Intellegence) processoren die ze op van alles en nog wat loslieten. Gaande van de tekst tot de akkoorden en de synthloops. Alles ging door neurale netwerken waarbij het klassieke songschrijven ergens op de hoop belande met allerlei andere ouderwetse principes. Het resultaat is er ook naar. De nominatie voor beste/meest originele productie zal wel nog enigszins steek houden, maar de muziek die op deze plaat staat zal nooit tot het collectief geheugen behoren.
Zeggen dat deze ,”zijn tijd ver voorruit is”, is ook weer de waarheid geweld aandoen want alles wat YACHT doet op Chain Tripping is reeds eerder gedaan. Van Krafwerk tot Devo en zowat iedereen ertussen deed het enigszins al eens, en ze deden het een stuk beter dan wat de neurale netwerken hier presenteren.
Chain Tripping zacht behandelen is niet echt mogelijk. Het heeft iets weg van avant-garde , maar evengoed zit er een pak disco en synthpop in. Terwijl alle eerder genoemde elementen tal van goede zaken voortbrachten, vind je dit op deze plaat nergens terug. Er wordt geweldig veel inspanning gevraagd van ons terwijl je er weinig voor terugkrijgt. Op Death, kan je nog ergens een lichtpuntje ontwaren maar ook dat is maar een zeer klein baken in de oneindige duisternis.
Zinloos tijdverdrijf, maar hou je vooral niet tegen om het tegendeel te vinden.
