Lier, ergens in het midden van de jaren 80. Door drie briljante lp’s (we overdrijven niet) hebben De Kreuners de poort der Kempen een muzikaal gezicht gegeven, maar de stad heeft nood aan nieuwe sterren.
The Wolf Banes bijvoorbeeld, een bende die gelooft in de puurheid van de rock ’n roll en daarmee de derde plaats in Humo’s Rock Rally veroverde. In die tijd was dat zo goed als zeggen dat je broodje voor een tijdje gebakken was.
En jawel, twee jaar later scoorde de band van Wim De Ridder (op café en wellicht ook bij de slager meer bekend als Wim Punk) met As The Bottle Runs Dry een monsterhit. De ideale soundtrack voor zatlappen en terecht nu nog een klassieker die in allerlei lijstjes nog steeds present is.
Na alle Belgische parochiezalen en festivalpodia te hebben plat gespeeld, hielden The Wolf Banes het voor een tijdje bekeken en ging Wim Punk solo. Er kwam later nog een reünie met twee platen als gevolg, en nu is Wim Punk er opnieuw met een solo-album dat hij in zijn eigen studio The Dungeon opnam: Singing Praise To The Rainbow Goddess.
Grappig dat Wim Punk zijn cd onderverdeelde in een a- en b-kant. De nostalgie van vroeger zit daar zonder meer voor iets tussen, dat weten we ook wel, maar het accentueert ook de zorg waarmee deze plaat is samengesteld.
Twaalf liedjes, allen akoestisch, maar niet naakt. Twaalf tracks gebracht door iemand die het leven van binnen en buiten kent, net zoals echte troubadours dat horen te doen. Songs die aanleunen bij folkpop, maar door hun rauwheid ook het rock ’n roll-hart weten te raken. Muziek in zijn eenvoud, soms met wat strijkers aangekleed zoals in So It Ends, maar steeds teruggrijpend naar de basis: de songs.
Hoewel folkpop op papier iets lijkt voor vastgeroeste Dranouter-devotees is de muziek van Wim Punk van het soort dat verschillende generaties kan aanspreken, of zo u het wil: tijdloze composities.
Singing Praise To The Rainbow Goddess staat vol tedere liedjes die zweven tussen Bob Dylan en het solowerk van Mike Scott, maar in feite toch het meest aanleunen bij Wim Punk zelf, gewoon omdat het om welgemeende emoties gaat die uit het hart zijn geschreven… Juist: passie.
