wh^rl is grotendeels nog onontgonnen gebied, een naam die nog maar weinig mensen in hun geheugen hebben gegrift. De projectnaam die Jurgen Veenstra deze keer koos, bewust in kleine letters en met accent circonflexe, gewoon, omdat het kan en omdat het heerschap uit Groningen wel houdt van een beetje verwarring.
We volgen hem al sinds we zijn toenmalige band Moon Lizards het voorprogramma zagen doen van zowel The Dead Milkmen als van Les Thugs in de jaren 1990 in de Gentse Democrazy. Ondertussen bracht Veenstra, en speelde hij, onder meer als Avery Plains, MOAN en Meindert Talma. Zo nu en dan kwam iets van dat werk ons ter ore, en telkens weer wist hij ons aangenaam te verrassen.
Van alle markten thuis zoals ze zeggen. Met het ouder worden, hij nadert net als ondergetekende tram 6, heeft hij alsmaar minder behoefte aan luide harde muziek om zich te uiten. Het mag al wat meer ingetogen zijn, in zijn uppie, een soort singer-songwriter maar dan net niet helemaal. Dwars blijft de man tot in zijn grafstede, daar zijn we van overtuigd.
Waar veel singer-songwriters het houden bij één trucje of instrument, is dat bij Veenstra niet het geval. Zelfs met zijn stem probeert hij allerlei zaken uit. Die toevloed aan gebruikte instrumenten maakt dit debuut, mooi uitgegeven in een klaphoes met twee vinylplaten, een heel gevarieerde trip waarin Veenstra zijn ziel meer dan een beetje blootlegt.
Kleine liedjes over liefde, leed en dood en alles ertussen in. Lo-fi opgenomen zoals het hoort, maar zonder de krakkemikkigheid die vroeger als een slechte pleister op het genre kleefde. Waar de nummers vorm kregen tijdens de pandemie op een 4 track Tascam, werden ze door de broers Arno en Stefan Breuer van ornamenten voorzien, zonder dat beiden de essentie van de liedjes uit het oog verloren.
Die aanpak verhoogt de complexiteit van de nummers en de kwaliteit van de opnames, waardoor het gruizige dat veel lo-fi kenmerkt, hier volledig ontbreekt.
Singer-songwriter is de makkelijke term. Superieure lo-fi met snufjes blues, country, ambient, folk, postrock en americana de insteek voor de meer avontuurlijke luisteraar. Heerlijke plaat, maar dat had je al door.
