Als er ooit een equivalent van ‘Are we there yet?’ heeft bestaan voor het reikhalzend uitkijken naar het verschijnen van een plaat, dan is het hier wel op z’n plaats. Na een demo, een ep, twee singles, nu het debuutalbum. Een mooi parcours richting volgroeide plaat, durven we hopen.
Het voelt aan als een kind in een snoepwinkel. Drop, zwarte muizen, kokindjes, rumbonen, cuberdons, fondant chocolade… Of de hoofdprijs: een toverbal die laag na laag donkerder zwart kleurt.
Wanneer we de nummers overlopen, herkennen we meteen enkele titels. Een handvol ervan kregen we vanaf 2017 al te horen op één van hun fel gesmaakte passages doorheen ons land. Skin stond zelfs al in 2016 op de setlist. Songs die dus reeds een eerste test op het publiek doorstaan hebben. Een verstandige zet, lijkt ons.
Bij de eerste luisterbeurt laten we de melodieën en de stem van Fenne door ons hoofd walsen als welkome geesten. Op onwereldse wijze creëren ze steeds weer opnieuw een herkenbaar postpunkgeluid dat toch ook telkens helemaal uniek is. Vaak dreigend, mede dankzij de synth en de strakke drum. Ons op andere momenten op het verkeerde been zettend door rustgevend hoopvol aan te zetten, maar uiteindelijk terugbijtend in een rauwe climax.
We betrappen ons er op dat we steeds weer het hele album beluisteren, ook wanneer we ons eigenlijk willen focussen op één song. De oerkracht gaat uit van het volledige werk, waarbij het geheel zoveel meer is dan de som der delen.
Na een hele voormiddag op repeat lijkt de tijd echter rijp om de individuele songs iets meer onder de loep te nemen. Stalemate opent strak en zet ons meteen in een versmachtend doolhof, waar de in een remise verzande zoektocht uiteindelijk onder de grond eindigt. De wisselwerking tussen de verschillende bandleden zorgt meteen voor een sfeertapijt dat ons doorheen de meest uiteenlopende emoties heen slingert.
Er komen ons zinsneden tegemoet die blijven doorwegen. De bevreemdende vraag in Got A Light die meteen beantwoord wordt, zoals dat in het dagelijks leven ook zo vaak gebeurt: “How are you feeling? Good!” Maar niemand die het eigenlijk wil weten, en nog minder mensen die iets van hun innerlijke willen prijsgeven. “There’s never meant to be clarity.” De duidelijkheid van onduidelijkheid. Ook de vervreemding die doorheen het hele album weerklinkt, wordt in deze song gebundeld met “Everything seems less like itself.”
Alone werd als tweede teaser voor het album gelost, vergezeld van een straffe clip. Een in het oor springend nummer waar tijdens concerten om geschreeuwd zal worden, “To the point of no return.” Skin laat de band vervellen naar diepere, tragere regionen.
In No Time voelen we hoongelach in een oorverdovende stilte. Fragments drijft koortsachtig op een nadrukkelijke gitaar, waarbij de spokende synth doorbroken wordt door een nazinderend basloopje.
De leegte van een onwezenlijk bestaan vormt de invulling van Hollow: “Life is very long when you’re stuck in existence.” De tweestrijd tussen aantrekken en afstoten krijgt een pervers randje in Waste: “The pleasure of her touch tortures me.” Dense trekt de mensenzee verder open, om tot dieper inzicht te komen: “I rediscovered my own senselessness.”
Coda van het album is No Image, een bijna geruststellend lied waar de piano troostend de schouders onder steekt. “Take me to the end of myself” knipoogt het nummer naar het slot van het album, net zoals de tegenstrijdigheid van de albumtitel dat doet naar deze songtitel.
Een album vol weerhaken. Stuk voor stuk sterke songs die door lijf en leden gaan. De live-ervaring van de voorbije twee jaar werd gebundeld in een kwalitatief hoogstaand geregistreerde trip. Dat veilige plekje waar we ons steeds schuilhouden, wordt plots een verzamelplaats voor gelijkgestemde zielen. We zien u graag op één van de vele concerten die de band voor ons in petto heeft. U vindt ons in dat hoekje.
