Het gaat al een tijdje goed met de Britse muziekscene, waarschijnlijk met dank aan de Brexit-voorstanders. De beste punk ontstaat nu eenmaal in woelige tijden. Gelukkige mensen laten nooit of te nimmer hun tanden zien.
Bands die ook buiten de lijntjes willen kleuren en geen genoegen nemen met de geschiedenis in te gaan als Oasis-wanna be’s, maar artiesten die beseffen dat er ooit ene Mark E. Smith rondliep die alle muziekregels aan zijn heilige laars lapte. Geen band dus die voor de postpunk kiest en ons nog eens wil doen geloven dat het cool is om de zoveelste Joy Division-kloon te zijn. Neen, deze band die bestaat uit leden van o.a. Fat White Family en Paranoid London, kiest voor het ongewone.
Tainted Lunch is hun derde (vrij korte) album in vier jaar tijd en als je Iggy Pop zo ver krijgt om in je openingstrack (Rules Of The Game) te figureren, ook al is het met niet meer dan wat gemompel, dan ben je niet alleen goed bezig, maar kan je ook zeggen dat je hip bent.
De nieuwste van Warmduscher past ergens in het postpunkhokje waar heel wat Britse bands in vertoeven, maar dan wel aangevuld met een heel pak Zappiaanse zotheid en vooral veel swingende 70’s-funk.
Disco Peanuts is zonder twijfel de meest toegankelijke oorwurm van het album die heel dicht bij de strakke LCD Soundsystem-sound komt. In Precious Things duiken donkere blues-electrogeluiden op en Midnight Dipper heeft het soort beat dat alleen maar Soulwax zou kunnen verzinnen. De titeltrack heeft dan weer iets van Squid, maar Tainted Lunch haalt vooral de mosterd bij de grote funk- en soulvoorbeelden en doet daar iets markants mee. Punkgekte, maar dan wel van het zeer creatieve soort en een band die nooit vergeet om te lachen. Luister gewoon naar het hilarische Tiny Letters dat de vloer aanveegt met prekende dominees.
