“Is de liefde koud, warmt het graf al op”, durft soms wel eens door onze gedachten dwalen. Een spreukenkalender heeft er wellicht niets aan, maar het Duitse electroproject Warm Graves van Jonas Marc Anton Wehner uit Leipzig, zorgt voor de passende soundtrack.
Zeven jaar. De precieze periode tussen het debuutalbum Ships Will Come en de nieuwe opvolger van Warm Graves staat gelijk aan de periode dat het menselijk lichaam nodig heeft om zijn cellen te vernieuwen. Cellen die genetisch onveranderd blijven en toch volledig nieuw zijn. Net zoals de transformatie die het creatieve proces van Warm Graves onderging.
Daar waar Ships Will Come een etherisch dromerige atmosfeer schiep met een operakoor op de achtergrond, krijgen we in de negen tracks op het nieuwe album Ease een hardere, meer experimentele electrosound te horen. Donkere ambient drone, vermengd met strakke coldwave en kosmische synths. Het koor is niet meer van partij en Wehners eigen stem speelt een meer centrale, hypnotiserende rol: “Voor mij komt Ease altijd terug op het idee van transformatie. In dit geval, van worsteling naar gemak, koren naar gefluister, haast naar geduld. Die 7 jaar gingen niet licht voorbij. Het leven nam veel wendingen en ik had veel te leren. Het zit er allemaal in gecomprimeerd in 9 tracks.”
Atoria leidt het album instrumentaal in. Een natuurlijk klinkend, ongewijzigd ritme houdt aan, waar een sobere synthlijn de spanning laat toenemen naar het einde toe en de drums steeds doortastender klinken. Een diepe gruis drone kleurt Black Wine. Sombere vocals op de achtergrond zorgen voor het desolate geluid, dat wegtikt met het ritme. Wanneer de baslijn op de voorgrond treedt, wordt de klank rijk, warm omhelzend. Een aanzwellende, knap opgebouwde track. Met antiritmes en de nodige haakse toetsen die daarop vasthaken, klinkt Neon ritmisch dynamisch, terwijl de zanglijn in alle kilte voor nog meer contrast zorgt, gedecoreerd met knappe elektronica tussendoor, om als een erg standvastig nummer van meer dan 9 minuten te eindigen.
Een donkere soundscape, verlicht door toetsen en de ijle zang, laat Sun Escape stralen met eenvoudige accenten van diepe bastonen.
De instrumentale accenten worden soms onvoorspelbaar in de nummers gedropt, zoals ook in Cara, dat rijke electrolaagjes spint.
Het nummer dat ons het grootste ‘Ease’-gevoel bezorgt, is Deliria (hoewel dat misschien te veel over ons zelf vertelt). Eenvoudig aangeslagen akoestische gitaarakkoorden, worden door de elektrische benadrukt, terwijl je mee zwerft in een dromerige sfeer waarin de eenzaamheid steeds nadrukkelijker aanwezig wordt.
In de stem van Wehner horen we het eerst grimmigheid opduiken in Nightfall / Daylight. Hij beschrijft het zelf als zijn gedrogeerd slaapliedje, wat ons dan weer bezorgd maakt over ’s mans dromen.
Titeltrack Ease is opnieuw door een bijzonder ritmespel gekenmerkt, waartussen een dronesound zich een weg lijkt te banen en de vocals zich bitter tussen het rustig, maar bevreemdend geluid wringen. Sound Sleeper wordt in een iets sneller ritme voortgestuwd door donker motorische ritmes, als een angstaanjagende mantra waar geen eind aan komt. Dansbaar en daardoor toch wel een van onze favoriete nummers op de plaat.
Op zich vinden we – elk apart – enkele erg knappe, minimalistisch dystopische synthpoptracks terug op Ease. Knappe ritmes en gevrijwaard van overbodige details, zit dit project goed. Toch zijn de eentonige zanglijnen een addertje, waardoor we het album liever onderbroken dan in één keer beluisteren. Het zorgt voor een heel eigen, herkenbare sound uiteraard, maar aan één stuk door klinkt dit iets te weinig gevarieerd om negen nummers lang aan vast te houden.
Ease is digitaal en in beperkte oplage op witte en zwarte vinyl verschenen op Fuzz Club. Ook het debuutalbum Ships Will Come wordt heruitgebracht op Fuzz Club.
Wil je Warm Graves live aan het werk zien? Mis dan zeker hun passage in Magasin 4 op 31/3 in Brussel.
