Iemand die een zin schrijft als “You want Jesus, well I’m not him” is een genie of heeft gewoon veel naar Leonard Cohen geluisterd. Voor Maarten Devoldere (ja, dezelfde Maarten van Balthazar) geldt beide.
Devoldere wilde op zijn dertigste een ode aan de liefde brengen. Samen met Balthazar-drummer Michiel Balcaen, Sylvie Kreusch van Soldier’s Heart en wonderkind Jasper Maekelberg van Faces On TV richtte hij daarom Warhaus op.
Ongelooflijk wat voor een excellente plaat We Fucked A Flame Into Being (een zinnetje uit de schandaalroman Lady Chatterly’s Lover) uiteindelijk is geworden. Hoe meer je hem speelt, hoe meer je eraan verslaafd wordt en je beseft dat Warhaus wel eens één van de meesterwerken van 2016 zou kunnen gemaakt hebben.
De band flirt wel met Serge Gainsbourg (dat sfeertje) en Leonard Cohen (die stem!), maar uiteindelijk blijft Warhaus toch wel Warhaus. Uniek in Vlaanderen, en waarschijnlijk in de wereld.
Een prachtig voorbeeld is de perfecte single The Good Lie. Zwoel, sensueel en een ideale overgang tussen zomers geluk en de melancholie van de herfst. Maarten durft veel, zo is Against The Rich anarchie verpakt in jazz.
De schoonheid van Warhaus zit hem vooral in de details, trompetjes die Leave With Me tot iets hemels maken of gewoon het gekke (geniale) gitaarspel van Jasper dat van Beaches postpunk maakt.
Machinery en Memory (met alweer prachtig gitaarwerk van Jasper) herinneren je eraan hoe prachtig muziek wel kan zijn. Het exotische Wanda dropt je in de sfeer van een film noir, met Sylvie als onweerstaanbare femme fatale.
Bruxelles is een ode aan de hoofdstad, en hoewel het grote woorden zijn zal Jacques Brel het wellicht niet beter hebben gedaan. Ultieme schoonheid voor een grauwe, bijna verloren stad. Het juweeltje wordt afgesloten met Time And Again, het kon op L’Homme à tête de chou van Gainsbourg staan, maar is uiteindelijk op een Vlaamse wereldplaat We Fucked A Flame Into Being belandt.
