Waarom weten we niet, maar ondanks het feit dat er in Nederland ook het één en ander te beleven valt op indievlak, wordt er in ons land amper aandacht geschonken aan het alternatieve doen en laten van onze noorderburen. Wie weet brengen de zes jonkies van Waltzburg daar verandering in. Een bandje die gewoon voor de gein begon. Want ja, wat kan je anders doen dan wat muziekjes maken als je samen met je vrienden pintjes naar de richting van je lever kapt? Het parcours dat Waltzburg in eigen land heeft afgelegd is er eentje om trots op te zijn. Zo wonnen ze via 3FM verleden jaar een plaatsje op de affiche van Sziget, waardoor de Nijmegse band op een affiche stonden tussen kanonnen als de Arctic Monkeys en Gorillaz.
Na een paar ep’s is nu het debuut er, en om het maar meteen te zeggen zoals het is: een collectie vol indiepareltjes die het leven wat lichter en aangenamer maken. Zonder dat het evenwel onnozel wordt, maar wel met de finesse van bands als The Drums, The Vaccines, Vampire Weekend of eentje waar ze wel vaker mee vergeleken worden: Real Estate.
Op het eerste gehoor lijkt het alsof de band rond Menno Krivokutya voor de simpelheid kiest, soms zelfs balancerend op het randje van de foute muziek (wat dat ook mag zijn), maar na een paar beluisteringen heb je door wat voor een fantastische oorwurmen de negen tracks zijn die op deze eerste plaat staan te pronken.
Vanaf de openingstrack Gotor wordt je meegezogen door de wiebelende gitaartjes waarop het onmogelijk is om er stil bij te blijven zitten, om maar niet te spreken van de rare bewegingen die je voor de spiegel staat uit te oefenen. Het lijkt allemaal nonchalant, zeg maar feelgoodpop waar je je niet dient voor te schamen. Zo heeft Consensus je de indruk dat je zorgeloos op het strand met de armen wijd open loopt, wat luchtgitaar speelt en de eerste beste teddybeer die je aantreft opraapt om hem daarna schaamteloos te knuffelen.
Muziek die je ook een tropisch gevoel bezorgt en waar je denkt aan de rumba en cocktails. Je kan zelfs stellen dat Friends bijna begint als foute hitparademuziek, een soort van 80’s-vibe dat je aan de haarsnit van George Michael doet herinneren. Vreemd dat wel, maar hoe vet is deze song zeg! Een band die zich absoluut niet schaamt voor de popfactor, getuige Oklahoma en Exhale die je er op wijzen dat pop gelukkig niet alleen het domein van Justin Bieber is. Prima pop-indieplaat die Cut The Wire!
