Hypertension Records en Consouling Sounds, het zijn altijd twee dikke vrienden geweest. De muzikale lijn neemt soms zijwegen, maar het zijn beide twee Belgische labels die in hun bands geloven en hun vooral hun eigen zin laten doen. Trust your heroes, en als je dat doet dan ben je niet alleen je naam als label waardig, maar heb je eveneens releases aan te bieden waarvan de stroop aan de vingers blijft kleven. Het kan niet eenvoudiger, en dus was een splitplaat van de twee labels niet meer dan een logisch gevolg.
Platenbonzen Ralf en Mike kozen voor twee bands die iets gemeenschappelijks hebben. Lawaai.
Maar je hebt natuurlijk lawaai en lawaai. De randdebiel om de hoek die te pas en te onpas de toeter van zijn auto uitprobeert maakt theoretisch ook lawaai, maar bij Vvounds en Soul Grip gaat het om decibels die iets met je gemoed doen. Muziek die emoties losmaken, zowel de goede als de slechte. Muziek waar je achteraf het gevoel hebt er iets van beleefd te hebben. Of de demonen worden uitgewist of ze gewoonweg worden uitgeschreeuwd valt moeilijk vast te stellen, feit is dat ze er zijn.
Frustraties over je eigen ik en de wereld en de muziek is er de soundtrack van. Aartslelijk, dat wel, maar intrigerend. De kots die je op een voetpad tegenkomt op een eenzame nacht vertelt inderdaad soms meer dan de juist gerichte verfkwasten van een kunstenaar die weliswaar alle regeltjes begrepen heeft, maar toch vergeten is om er zijn eigen ziel in vast te leggen.
Vvovnds kiest voor één lange track, Soul Grip verdelen hun gemoedsindrukken over drie songs.
In de rangen van VVonvds (hoe moet je dat eigenlijk uitspreken?) tref je Kristof Mondy aan die betrokken was bij Amenra in hun begindagen. Vvonds is zeker geen kopie van die laatste. Muzikaal toch niet, wel als het gaat om het uitspuwen van emoties.
On A Noose is dan ook één trip. Stilte die doorbroken wordt door het gerinkel van belletjes, de keyboards in de achtergrond zorgen voor een dreigend sfeertje. Het onheil wordt alsmaar groter, er volgt een monoloog over geweld. Wat daarna volgt zijn scherpe monotone tonen die bijna je oren om zeep helpen. De keyboards klinken bijna als bombardementen. De gitaren vallen in en daarmee ook de frustratie van de brutaliteit. De trip breekt open. Niet voor knusse oortjes bestemd, maar zo’n oortjes zullen ook niet vlug iets in huis halen van VVonvds…
Soul Grip uit Gent doet dit ook. Ze zijn met zijn vijven, maar ze kiezen meer voor het songconcept zonder dat ze in de clichés van het concept vallen. Drie songs, volgens het boekje post metal, maar het is vooral muziek dat dienst doet als een alles zuiverende catharsis. Extreem? Ja. Te extreem? Niets is te extreem…
Soul Grip
Hypertension Records
Consouling
