Dries Dhondt (elektronica), Emmanuel Van Damme (gitaar), Nico Vanderostyne en Matijs Vandenberghe (drums, synths) lieten ons enkele jaren geleden hun eerste ep Koeterwaals horen en komen nu met een opvolger aankloppen. Die eerste kennismaking met Vrovl liet ons toen al niet onberoerd. Psychedelische noise, met stoner- en jazzinvloeden en elektronica die nog harder schreeuwt, ruist, brult, bubbelt en scratcht!
Tweetalig maar opnieuw volledig woordeloos brachten ze het album La Chasse Au Marais / De Eendenjacht uit. Een uitnodiging om dit luid af te spelen en 38 minuten lang meegesleurd te worden in een vaag verhaal over niets in het bijzonder. Drie hoofdstukken uit de Eendenjacht, drie tracks, elk voorzien van een geslacht, hoewel deze gerust ook als één geslachtloos geheel aan mekaar geregen hadden kunnen zijn, want de overgangen tussen de nummers zijn subliem.
Gitaren als geslepen metaal, drums die oorverdovend juist kloppen, diep zware bassen en een portie gruis, noise, vuiligheid daartussen, die uitgeslepen perfectie lijkt. Hier en daar krijgen we verlichtende episodes met uitdijende ritmes, spinnende soundscapes en krijgt openingstrack Le Barreur / De Stuurman m. lucht. Het geluid wordt regelmatig omgeplooid om mooi aansluitend in een ander klankkader te belanden. Eentje waarin de ene keer het uitermate geniale elektronicawerk centraal staat om even later weer de metaldrums en snijdende gitaarlijnen te ontmoeten.
Woordeloos schreven we en toch horen we op het eind van Le Canard Sauvage Touché / De Aangeschoten Wilde Eend v. vocals opduiken. Zo onbegrijpbaar schreeuwend (gelukkig) dat we ‘woordeloos’ gerust zonder gewetensproblemen kunnen blijven gebruiken. Ritmiek en het gehuil van de wind, het gelach van de jager staan centraal, terwijl de track gedragen wordt door een repetitieve baslijn en geregeld uitmondt in een sterk neergezet, eclectisch klankspel.
Knap hoe ze zonder maar één jazz-instrument te gebruiken, jazzinvloeden in de tracks laten binnensluipen. Le Vol De Gibier d’Eau / De Vlucht v. Waterwild o. klinkt even experimenteel als de eerste twee tracks, maar aanvankelijk veel rustiger, tot de heren er enkele muzikale moodswings door jagen, uiteraard.
Dit is instrumentale waanzin van een excellent niveau. Vrovl knettert, slaat door, lijkt de sinistere waanzin om te zetten in geluid. Wat ons betreft, mag dit de hedendaagse, brutale versie van de klassieke preludes, sonates en etudes worden, hoewel het ons niet eenvoudig lijkt om dit in partituren om te zetten. Laat ons alvast maar dwalen, vluchten en verdwalen in dit conceptalbum van Vrovl…
