Sinds vrijdag 17 maart 2023 is het album Mist uit, het derde album en tevens onbedoelde sluitstuk in het te beknopte maar rijke oeuvre van Vreemde Kostgangers, sinds 2016 de supergroep rond vrienden Henny Vrienten (Doe Maar), George Kooymans (Golden Earring) en Boudewijn de Groot. “Een waardig slotakkoord voor een illuster trio”, zoals Boudewijn de Groot het mooi stelt.
Henny Vrienten overleed in april 2022 aan longkanker, George worstelt sinds 2021 met de vreselijke ziekte ALS, wat maakt dat Mist het laatste studio-album van Vreemde Kostgangers is. Heel wat liedjes voor de plaat waren reeds opgenomen, en het was Vrientens uitdrukkelijke wens dat de plaat er nog zou komen.
Goed dat Mist er kwam, want het album bulkt weerom van de fraaie composities en tekstuele spitsvondigheden. Net als bij voorgangers Vreemde Kostgangers en Nachtwerk, beiden uit 2017, spat het spelplezier er af. Ook nu is de muziek steengoed, de teksten geestig en intelligent. Kortom: alle typische Kostgangers-ingrediënten zijn rijkelijk aanwezig op Mist. De songs zijn samen gemaakt, maar dragen herkenbare handtekeningen, elke Kostganger drukt dus zijn stempel.
Het titel- en openingsnummer van Mist is een statement in één woord; een weersgesteldheid en een werkwoordsvorm als emotie. In deze deemoedige popsong vertelt en zingt Henny Vrienten prachtig met warme stem, in het Beach Boys-esque refrein horen we de drie Kostgangers in fraaie samenzang, met prachtig piano- en toetsenwerk van Rick van Wort. Geweldig poppy, en toch een weinig deemoedig dus.
In De Liefde Kent Geen Tijd kruipt Kooymans gewillig en overtuigend in de huid van de eeuwige jeune premier, de liefde kent immers geen tijd. Kooymans vertolkt een tekst die Thé Lau ooit schreef, maar nooit gebruikte. Behalve de lead én backing vocals van George is een belangrijke rol voor de wonderlijk klinkende cello van Susanne Rosmalen weggelegd. Zowat alle andere instrumentarium is het werk van John Sonneveld, die ook alle opnamen van George deed en voor de eindmix van de plaat instond.
Wanneer Boudewijn de Groot “na de laatste bladzij schemert de eeuwigheid” zingt, krijgen we het eventjes lastig. Krop in de keel. Ja, deze komt wel binnen. Bladzij Na Bladzij is een fraaie parel, geschreven door Vrienten en de Groot, die zo op Boudewijns album Een Nieuwe Herfst (1996) had kunnen staan, maar ook perfect past binnen Mist. Meteen ook één van onze grote favorieten op deze plaat. Die zo karakteristieke warme stem van de de Groot, die sterke tekst. Ja, pakkend. En o zo mooi…
In Het Einde van Misschien herkennen we de hand van dezelfde meester, want een typische de Groot-compositie, zeg maar. Geweldige melodie, heel sterke tekst en alhoewel geen fans van het genre kunnen we die country-vibe wel smaken. Als het nummer je bekend in de oren klinkt, kan dat. Rob de Nijs zette het op diens album ’t Is Mooi Geweest in 2020. Maar wij verkiezen toch de versie van de Groot. Het overkomt ons soms nog wel dat we songs die de Groot voor anderen schreef, liever in diens versie horen. Om een paar voorbeelden te noemen: Leonardo, Malle Babbe en Annabel en Vrolijke Violen, respectievelijk hits voor Rob de Nijs en Hans de Booy.
Hoe Meer Ik Dichterbij Kom, een heel persoonlijke tekst van de Groot, dat als nummer eerder al op Windveren (2022) stond, de jongste plaat van de Groot, wordt op Mist gezongen door Kooymans, die de muziek schreef. Boudewijn vond de zang van George zo mooi, toen die de demo inzong, dat hij deze versie absoluut op de laatste Kostgangers-plaat wou. George brengt het alleszins met de nodige dramatiek en intensiteit.
Er staan een paar lekkere rockers op de plaat ook, zo moeten we het zeker over Fender Strat (Kooymans/de Groot) hebben. George Kooymans bezingt vol passie zijn 88 gitaren maar het liefst gaat hij naar bed met zijn Fender Strat. Hilarisch! En ook in Lippen (Kooymans/ de Groot) en Luie Liefde (Kooymans/Vrienten) wordt er duchtig gerockt. Drie nummers waarin Kooymans het vocale voortouw neemt. Maar ook in Ik Weet Het Niet (Vrienten/ de Groot) wordt er duchtig gerockt, hier met Henny op lead, met stemmige achtergrondzang van de Groot en Kooymans.
Ik Speel Gitaar is een song die fans van Boudewijn de Groot zich wel zullen herinneren van de tour die hij met zoon Marcel ondernam. Het stond toen telkens op de setlist maar werd vooralsnog niet opgenomen, nu prijkt het lied (Boudewijn en Marcel de Groot/ Jan Rot) dus op Mist. Blij met deze versie, met als bonus knappe gitaarsoli van Kooymans!
Niet Wederzijds en Zeg Me, beiden geschreven en gezongen door Vrienten, zijn kleine mooie lichtvoetige poppy kunstwerkjes.
We herinneren ons de shows van Vreemde Kostgangers nog levendig, met telkens aan het eind behalve klassiekers van Golden Earring en Boudewijn de Groot ook een Doe Maar-momentje natuurlijk. Vaak was dat Is Dit Alles? Op Mist prijkt er ook een Doe Maar-momentje. Om maar te zeggen dat de Doe Maar-vibe en dito ritme heel erg welgekomen aanwezig zijn in Tijd Tekort, geschreven en gezongen door Vrienten. Een feestelijk dansbare compositie, met geweldige tekst.
Al klinkt “waarom moet een mens zo blijven remmen, ik ga nooit aan liggen kunnen wennen” nu wat wrang als Vrienten dat zingt. Maar, zalige track, prachtige tweede stem van Boudewijn ook, en met grappige loops naar het einde toe van de song.
Op Mist horen we Vreemde Kostgangers nu voor ’t laatst, hier bijgestaan door Xander Vrienten (Henny’s zoon) op bas, Jasper Slijderink op toetsen en Rik van Worst op percussie. Gelukkig dat deze plaat er nog kwam, het laat horen wat een super-getalenteerd trio Vreemde Kostgangers waren; elkaar inspirerend en versterkend.
Een sterk afscheid van de Kostgangers, een mooie ode aan Henny Vrienten ook.
Een allerlaatste afscheid komt er misschien nog met een live-registratie van de tournees die Vreemde Kostgangers tussen 2016 en 2020 ondernamen. Stay tuned!
Mist is uit bij Excelsior en ook te vinden op de gekende streaming platforms.
Facebook
