Vök bestaat uit de IJslandse zangeres Margrét Rán Magnúsdóttir, Andri Már Enoksson op synths en saxofoon, Ólafur Alexander Ólafsson op bas en gitaar en sinds kort ook percussionist Einar Hrafn. Muzikaal zitten ze in hetzelfde bootje als Chvrches: dansbare elektropop. In 2016 brachten ze de met sax- en synth gedragen ep Tension uit aangevuld met triphop-invloeden gewikkeld in hun eigen IJslandse sound. De ronduit schitterende single Waterfall was een schot in de roos: donker, bombastisch en intens. De reden waarom we ook uitkeken naar het nieuwe album, waarvan al gauw bleek dat dit niet hetzelfde niveau zou halen.
Met de uitbundige titeltrack In The Dark krijgen we een Haim déjà vu met wat MØ tussen gemixt. Autopilot staat inderdaad op automatische piloot. Het is iets te flauw, ze lijken niet precies te weten welke richting ze willen uitgaan. Round Two start sterk met een donkere, bombastisch geluid maar verdwijnt in mainstream naar het einde toe. Erase You zou zo uit een Chvrches album kunnen komen en wat de bedoeling is van het korte instrumentale intermezzo van Rooftop Views is ons niet echt duidelijk. Fantasia heeft een interessante jazzy beat en de saxofoon zorgt zeker voor een leuke luisterervaring maar het kan ons niet helemaal overtuigen.
Het is niet allemaal kommer en kwel, er zijn gelukkig enkele uitzonderingen. Night & Day is niet direct een meesterwerk maar de poppy melodie is enorm catchy en de zwoele stem van Margrét werkt zinnenprikkelend. Scarcity heeft een typische retrowavesound dankzij de eighties synth. Een vleugje mystiek à la Haim. Spend The Love is een aanstekelijke pop/housetrack die zo de hitlijsten in kan en de heupen op de dansvloer ongetwijfeld stevig doet heen en weer wiegen. Vök bewijst met No Direction de magie van de eenvoud. Een etherische en zachtfluwelen zanglijn op een sobere maar meeslepende melodie die herinnert aan Waterfall. Jammer dat ze met de instrumentale afsluiter Out Of The Dark niet in schoonheid eindigen.
Toegegeven, dit album is een stuk toegankelijker dan hun vorige werk maar daardoor ook een stuk minder spannend. Vök springt tot onze spijt mee op de mainstreamgolven waardoor de meeste nummers soms iets te luchtig zijn en ze zowel tekstueel als muzikaal niet boven de duizend-en-een andere elektrogroepjes uitsteken. Een paar leuke nummers maar niet genoeg om het ganse album regelmatig op te zetten. De concurrentie in het elektronische muziekgenre is dan ook groot en er zijn toch net iets betere albums op de markt momenteel dan In The Dark.
