Wie denkt dat metal dood is, dat alle nieuwe ideeën de revue al gepasseerd zijn, dat er geen innovatie meer in het genre zit, heeft het mis. Vloed bewijst met hun debuut Darkness dat er nog altijd een nieuwe sound in heavy metal kan kruipen, en dat hokjesdenken als het op muziek aankomt eigenlijk achterhaald is. Of, zoals Jack Black ooit zong “You can’t kill the Metal!”
De drie heren uit Aarschot zijn met Vloed niet toe aan hun eerste garagebandje, en dat merk je ook. Elk nummer van dit album zit goed in elkaar, geen enkele overgang, riff, drumbreak of solo voelt misplaatst aan.
Vloed blaast een nieuwe wind doorheen de heavy metal, maar je kan de grote invloeden er tegelijkertijd toch ook weer in herkennen. Bij Daylight Fading herken je in de verte Iron Maiden in het gitaarwerk, en de combinatie Engels-Nederlandse zang is ook een interessant element. Darkness doet dan weer denken aan Type O Negative, en we durven er zelfs een beetje Kyuss bij betrekken doorheen heel de plaat.
Ook technisch zit Vloed strak in elkaar, met een volle, krachtige zangstem, sterke, nooit misplaatste solo’s, iets waarmee het wel eens mis kan gaan bij nieuwere bands. Darkness is zo een voorbeeld van een solo die gewoon past in het nummer en er niet bij gezet is om het geheel wat in te kleuren.
Bij De Storm lijkt de drum iets meer los te komen, dubbele bas eronder, met goede variatie die het geheel toch interessant houdt en doorheen heel het nummer loopt. Iets wat ook nog doorloopt naar The Prophet, een instrumentaal nummertje waarin we even een pauze krijgen van zang. Zeker geen minder nummer, bij zo een goede instrumentatie wordt er geen zang gemist!
Blood Moon is echter het minste nummer. Er wordt vlot gespeeld en gegoocheld tussen akoestische en distortion gitaar, maar het geheel lijkt iets te missen. Het nummer lijkt wat momentum kwijt te spelen. Na de gitaarsolo wordt er terug gegrepen naar het refrein, terwijl we daar juist meer punch hoopten te vinden. Het voordeel aan een sterke plaat is wel dat zelfs het minste nummer eigenlijk niet zo slecht is, eerder een tijdelijk dipje.
Voices pakt het tempo dan weer op, en maakt direct veel goed: een opbouwende intro die overgaat in een vlotte, headbang-waardige riff, een eigenschap die het hele nummer aanhoudt, zelfs in de brug in het midden. Die is veel trager dan de rest van het nummer maar slaat niet naast de bal. En na die brug? Onmiddellijk terug een mokerslag op jouw neus. Vloed doet niet aan half werk.
Voor de outro nog snel een hommage brengen aan Ancient Rites lijkt eerder een berekende gok, maar wel een goede keus. Daarna sluit Vloed nog af met een korte, akoestische outro die het geheel een passend slot geeft. Ge moogt naar huis gaan, maar hopelijk tot de volgende plaat…
Vloed zet met dit album een krachtig debuut neer, dat goed in elkaar zit en staat als een huis, met een serieuze ‘op u bakkes’ factor. Ze laten zo merken dat heavy metal nog lang, lang niet dood is. Een album dat zeker thuis hoort in iedere platenkast van de metalliefhebber!
