Alexander Leonard Donat had voor zijn gothicproject Vlimmer een ambitieus plan op zijn bucketlist staan: een serie van 18 ep’s uitbrengen, als muzikaal verhaal bij een verhaal. En dat mag de Duitse artiest bij deze afvinken, want nummer 18 is zopas verschenen!
Toen hij vijf jaar geleden het project van 18 ep’s aankondigde, werd de stijl van Vlimmer als ‘darkgaze’ benoemd. Een donkere golf shoegaze dus, en dat zit er nog steeds in. Hoewel er na 18 ep’s ook een duidelijke evolutie of verbreding hoorbaar is en er ook heel wat elementen van nieuwe, koude, donkere postpunk en dreampop in zitten. Uitgebroken uit het duistere lab waarin hij 5 jaar geleden vertoefde, hoorden we geleidelijk een meer glinsterende – nog steeds donker gestoffeerde – stedelijke sound opduiken.
Inhoudelijk komt de spannende muzikale en literaire reis van een jongeman met XIIIIIIII tot een einde. Het verdwalen tussen realiteit en waanzin van hoofdpersonage Jagmoor Cynewulf vindt zijn slot in het verhaal, dat je kan lezen in het boek én tegelijk kan horen in een half uur Vlimmer. Daarin versmelten de donker dromerige mid-tempo beats uit de jaren 80 met de horror chic goth uit de jaren 70 en indie uit de jaren 90.
Nog volledig ondergedompeld in een verwrongen defect opent Mängelexemplar met wervelende synths die blijven doorlopen als een non-stop waanzin. Triggerende beats, die er hard uitspringen en naar het einde toe steeds meer en meer het bittere ritme van het hart volgen. Ze benadrukken de vocals die wanhoop en angst uitademen, terwijl we heerlijk lijken op te gaan in de rijke muzikale gelaagdheid. Met hoekige ritmes, wurmt Nacktheit zich los tot een gevoel van vrijheid. Optimistische zanglijnen en pittig speelse synths in een licht verbitterd klankspel klinken hier knap samen.
Vorwehen baadt in de helend herkenbare sfeer van The Cure… Synths galmen en het nummer neemt een claustrofobische densiteit aan. Een oplopende spanning in de donkere baslijnen en theatrale toetsen naar het einde toe, kondigen verandering aan! Snerpend losstaande toetsen dwarrelen in Vorfreude, terwijl een strak postpunkritme de vocals toch niet in een stereotiep keurslijf weten te dwingen.
Afsluiter Kern laat sereniteit klinken, met diep rituele vocals die, begeleid door natuurlijk klinkende, tikkende ritmes en brommende backings, enkel het essentiële laten horen. Het eindpunt klinkt pijnlijk somber, licht beangstigend, terwijl de synths klaar klinken. Wanneer het houterige ritme versnelt, wordt de track meer leven in geblazen. Tot een catharsis in wat een beangstigende toon van het einde zou kunnen zijn. Qua opbouw is dit een zeer atypische, ontoegankelijke track van stilvallen en weer opstaan. Om uiteindelijk toch in een ander soort waanzin te eindigen…
Donat heeft een knap herkenbare stem, die in verschillende gemoedstoestanden de rode draad vormt doorheen het album. Hoewel enige eigenzinnigheid ook wel doorheen de ep klinkt. Op zich horen we geen nieuw geluid, maar er werd met die vertrouwde kaders toch knap moodswingend, een eigen zin doorgedreven.
Voor fans van The Cure, Dead Can Dance, Clan of Xymox, Kraftwerk, The Soft Moon, A Place to Bury Strangers, Drab Majesty. Voor luisteraars, dansers én lezers: de ep XIIIIIIII van Vlimmer is op 4/12 digitaal, op cd, cassette en in een boxset met boek verschenen.
