Door: Bert Geurts
De tweede van de Zweedse postpunk band Viagra Boys bevestigt hun verdienstelijke eerste Street Worms en gaat zelfs nog een stapje verder. Het levert een eigenzinnig punkalbum op waarin jazzy saxgeluiden en synths de nummers op een hoger niveau tillen.
Een indrukwekkend team hielp mee bij de productie: Matt Sweeney (Bonnie “Prince” Billy, Run the Jewels), Justin en Jeremiah Raisen (Yves Tumor, Kim Gordon, SkyFerreira) deden mee alsook Pelle Gunnerfeldt en Daniel Fagerström (The Hives, The Knife) die in het verleden hun duit reeds in de zak deden.
De titel van hun album Welfare Jazz zet meteen hun liefde voor sarcasme en afgunst voor het gesubsidieerd hokjesdenken van de staat in het daglicht. Openingsnummer Ain’t Nice slaat in als een hamer, terwijl de saxofoonsolo in Cold Play een bizarre intro lijkt voor wat nog komen zal.
Toad en 6 Shooter zijn sublieme garagepunknummers die door hun jazzy uitbarstingen en bijhorende synthscapes een aanval doen op onze heupen. Grinderman van Nick Cave lijkt nooit ver weg, maar in de song Girls & Boys benadrukt de band hun originele aanpak.
Liefhebbers van de rauwe, bluesy parlando nummers van Tom Waits en Captain Beefheart komen ook aan hun trekken tijdens Into The Sun en I Feel Alive.
Kortom, dit album prikkelt en verrast door zijn diversiteit aan muziekgenres. Het benadrukt met verve de alomtegenwoordige invloed van de politiek op de culturele sector alsook de groeiende strijd tegen racisme, vrouwenhaat en egoïsme.
