Belgische muziekjes. We blijven er verlekkerd op. Helaas kost geld opnemen een klein fortuin. Niemand die zich nog de moeite troost om een cd te kopen en voor het gitzwarte vinyl dien je al gauw een briefje van 20 euro naar boven te toveren. Gelukkig zijn er de tapes. Afgelopen weekend werd in Gent met stijl bewezen dat er nog een gouden toekomst weggelegd is voor dat vierkantig ding. Belly Button Records, één van de fijnste tapelabels, bracht onlangs een tape uit met 5 demo’s van 5 (excellente) undergroundartiesten. Wel snel wezen, want de cassette is uitgebracht op 49 exemplaren. Het zou ons geen beetje verbazen mochten er 50van bestaan en dat labelbaas Raf Valles ééntje in zijn eigen binnenzak heeft gestopt. Gelijk heeft die met zo’n hebbeding!
Vijf bands staan erop, en iedereen die de bruine rock ’n rollkroegen van het Vlaamse landschap kent zal ze ooit wel eens hebben zien spelen: King Dick, O’Grady, MOAR, Bront en Deathstar Macgyver. Laat u vooral niet afschrikken door het woord demo, in geen geval gaat het om afdankertjes die in het leven zijn geroepen om mensen geld af te troggelen, wel vind je op de cassette vijf degelijke songs. En wie weet, voor sommigen wel de ideale introductie. Want tja, daar dienen mixtapes toch voor?
Als je de liedjes bij elkaar optelt, bekom je een vijftiental minuutjes muziek. Soms moet dat niet meer zijn. Strijd Tegen Vlaamse Impotentie (die titel alleen al) van O’ Grady overschrijdt net de één minuut-grens. Geflipte Nederlandstalige noise (voor sommigen misschien pokkeherrie zonder veel inhoud), maar zoveel beter dan de doorsnee rotzooi die je dagelijks via de ether aangeboden krijgt.
Second Century van MOAR klokt zelfs af onder de minuut. Helse kabaalmakers die niemand als buren wil, maar wel heerlijk ontregelde fuzzgitaren die de term noise alle eer aandoet.
Ook de koning van de underground, King Dick voor de vrienden, mocht op dit bandje niet ontbreken. Better Call Me Daddy Now is heerlijke slacker-sugarpop. Soms lijkt het allemaal zo eenvoudig voor Wim De Busser om dit uit zijn mouw te schudden. Wie weet is dat ook zo, maar het klinkt zo verdomd lekker.
Bront is een DIY- superbandje bestaande uit Brent Pauwels (naar eigen zeggen de brontzak),
Niels Elsermans (Lagüna) , Casper de Geus (O’ Grady-fame), Raf Valles (de labelbaas van Belly Button Records) en Jente Pauwels. Dit is hoe Neue Deutsche Welle (weliswaar zonder het Duits) zou kunnen klinken in 2019. Hoogstwaarschijnlijk zal dit door een groot deel van de bevolking te klasseren vallen onder de term rommel, wie echter gezegend is in dit leven met de juiste smaakpapillen…
Afsluiter van deze demo-compilatie is Deathstar Macgyver. Het instrumentale Fish Bodies omarmt diverse muzikale dimensies, gooi wat Devo en Can door elkaar en wie weet kom je er hierop uit…. Kortom, vijf liedjes om in je huiskamer onder te brengen. Vinden we toch!
