Vijf jaar zijn ze ondertussen bezig en ze noemen zichzelf nog steeds een ‘volcanic power trio’. Gitarist en spilfiguur Clément Nourry werpt ons, samen met saxofonist Marti Melia (Flat Earth Society) en drummer Jacob Warmenbol (Don Kapot), een tweede album voor de voeten dat opnieuw vol staat met krachtige jazz uit de donkere wereld van de diepzee.
Akkoord dat laatste was er een beetje over, Under The Reefs Orchestra heeft, voor zover wij weten, niets met de zee te maken en zo vreselijk donker is hun muziek nu ook weer niet. Toch heeft hebben hun nummers vaak iets dreigends en onheilspellends en daar zit de diep knorrende sax van Melia voor veel tussen.
Zoals in opener Heliodrome waarin de sax als een donkere, stuwende onderlaag ‘dronend’ de rest van het nummer meesleept, de diepte in. Diezelfde rol neemt de gitaar van Nourry trouwens ook in in het indrukwekkend krachtige Sakurajima.
Die repetitieve onderlaag kenmerkt nogal wat nummers (Mir) op het nieuwe album en vormt bijna een soort handelsmerk van de band. Soms horen we linken met Nordmann (Ants) of moeten we wat aan Compro Oro of Don Kapot denken maar altijd slaagt de band erin zijn eigenheid te behouden.
Op Sakurajima klinkt de ene keer dreigend, een andere keer zalvend en romantisch (Soleil Trompeur) dan weer apocalyptisch. Nooit wordt het saai!
Die reis doorheen emoties en mentale taferelen maakt dit tot een heel spannend album dat je keer op keer opnieuw wil beluisteren.
