Twee jaar geleden debuteerde zangeres en componiste Lise Daelemans onder de naam UMM met de ep The Good Side. Het debuut werd lovend onthaald. Ze veroverde onder andere een plaatsje op GentJazz en kon een Europese mini tournee doen door Duitsland en Zwitserland. Nu is ze terug met nieuw werk waarin ze experimenteel afgekruide pop brengt met welgemikte grooves, hoekige ritmes, intrigerende songstructuur, prominente synths en zijdezachte mysterieuze zang. Kwa sound liet Daelemans zich inspireren door Julia Holter, Warpaint en Beach House.
Lise krijgt op de ep steun van talentvolle muzikanten als Roos Denayer (Rosa Butsi), Hanne Vandekerckhove (MaPuches, Aarde aan Daan, Sophie Speck), Jonas Everaert (Sophie Speck) en David Broeders (Pauwel). Normaal gezien speelt ook Brent Buckler van The Radar Station bij UMM maar hij is momenteel bezig met zijn Nederlands repertoire dat binnenkort het licht zal zien.
Wat betreft de sfeer ligt deze tweede UMM-ep volledig in de lijn van zijn voorganger. Muzikaal is er evenwel een serieus verschil. Op The Good Side hoorden we meer elektronica, door het gebruik van elektrische drums en een lading synthesizers terwijl we op Libra meer gitaar, bas en echte drums horen. Daardoor klinkt de nieuwe ep warmer. Het geeft ook een mooier geheel aangezien de sublieme stemmen van Lise en Roos nog intenser klinken in dit warme geluid.
We krijgen al kippenvel bij het openingsnummer, dat tevens het titelnummer is. De intro met de overstuurde bas, zet ons eerst op het verkeerde been want daarna valt de bas weg en krijgen we de mooie stem van Daelemans die wordt begeleid door een subtiele gitaar en percussie. Vervolgens valt de bas terug in en krijgen we engelen zang waarna de bas terug in overdrive gaat en we mooie tempo wissels krijgen in een jazzy Joni Mitchell-vibe. Wat een subliem nummer om mee te openen! Engraved is nog een zalig pareltje waarmee UMM meer de dromerige tour op gaat. Het nummer is gebouwd rond een bas riff die het nummer door blijft hangen. Eerst krijgt de bas enkel het gezelschap van Lise’s knappe stem en af en toe een spacey soundscape. Stilletjes aan komt de drum erbij en nog wat later vult de gitaar het geheel aan en krijgen we een fantastisch geheel.
Umm verwerkte een Afrikaanse groove in I’m Not Here dat wel iets weg heeft van een Talking Heads compositie. Door die aanstekelijke groove is het ook het meest dansbare nummer op de ep. Er volgen nog tempo wissels en in de helft van het nummer verandert het volledig en krijgen we een soort van triphop vibe waarvan af en toe het ritme vertraagt. Dit is geen gewone strofe/refrein song maar een opeenstapeling van knappe afwisselingen die toch een logisch geheel vormen.
Spijtig genoeg komen we we dan al aan bij afsluiter Thin Blue Line. Dit nummer komt, in vergelijking met de rest van de ep, het dichtst in de buurt van een klassieke popsong. Dat wil echter niet zeggen dat UMM de arrangementen en structuur simpel heeft gehouden. Na een dromerige intro krijgen we een catchy strofe, een hemels refrein en een spacey break die op einde van de song nog eens wordt uitgebreid. Opnieuw een knappe, afwisselende song die tot het einde blijft boeien.
Met Libra heeft UMM veel stappen vooruit gezet. Ze spelen met arrangementen en tempowissels alsof het niets is en het klinkt allemaal vanzelfsprekend. En dat allemaal met een fantastisch warm geluid en de stem van Daelemans die weer veel indruk maakt. UMM heeft een magisch plaatje afgeleverd waar we lang van nagenieten.
