Gille de Bruycker, Ruben Boidin en Jef de Temmerman. Samen goed voor Uberdope. Wereldberoemd in Gent, maar daar buiten is het iets anders.
Al bezig van 2005, een debuut In De Huis op het Gentse hiphoplabel 9000 Sessies en drie jaar later een tweede album (Lelijk) op Fake Records. Dat laatste is hun eigen label waar ook NTREK op zit, evenals de beste hiphopper uit Knokke. Juist, u kent er maar één. Wij scoren niet beter, Brihang dus!
Maar rond Uberdope zelf bleef het nadien bijna zes jaar stil. Tot we een paar maanden geleden geheel onverwacht via de aanstekelijke single Wow de comeback van de drie vernamen.
De drie wonden er geen doekjes om: ze zijn uberdoper dan ooit. Het kan bijna niet anders, want met een plaat onder de arm waarvan de productie in handen lag van Toolbox en Janus en Lennert Coorevits van de Compact Disc Dummies kon het niet slecht aflopen.
Nederlandse hiphop dus. Gelukkig zitten we met Uberdope in België, en blijf je gespaard van de macho-onzin van Kraantje Pappie, Boef of godbetert Lil Kleine.
Neen, Uberdope kiest voor zelfrelativering en komt daarmee geregeld in de buurt van het briljante. Allemaal versterkt door het sappige ABN dat overgoten is met een heerlijk Gents accent, en net zoals de Brusselaars van STIKSTOF dat doen, helemaal niet beschaamd om de doorsnee wereldburger een paar schoppen in het kruis te bezorgen.
Alles waar een normaal mens zich aan ergert, wordt op Graag Gedaan aangekaart. Net te laat om het over voetbalschandalen te hebben, maar al de rest komt aan bod: van de zorgwekkende verzuring van de maatschappij tot platenfirma’s die artiesten tot op het bot uitmelken.
De draak steken met alles en iedereen, maar niet brutaal. Humor is nog altijd het meest effectieve wapen, en op één of andere manier manifesteert Uberdope zich als een cartoontekenaar die met gerichte spot de vinger op de pijnlijke wonde legt. Iedereen moet eraan geloven, van presidentjes die graag muurtjes bouwen tot de azijnpisser op het kerkplein die vindt dat kinderen geen recht hebben om te spelen.
Rijk zullen ze er nooit van worden. Een leuke hobby, maar zoals het zelf in opener Neen zeggen: rappen brengt geen geld op als je jezelf blijft. Dat doet dit olijke trio zeker. Origineler dan de rest, vrijen met de kitsch, graaien in de rommelbak van de foute 80’s en net geen boysband.
Sommigen zullen het rijmversjes uit de Aldi vinden (“Ze moeten bellen naar De Schuer anders worden we te duur.” of hilarische versjes als “Anthony, ge kent hem nie.”), maar wie daar over maalt is simpelweg een zuurpruim die het genie van Uberdope niet eens verdient.
Met de lach op het gezicht proberen Gille de Bruycker, Ruben Boidin en Jef de Temmerman de wereld wat vrolijker en schoner te maken, maar met plezier worden tijdens hun prettige doortocht alle heilige huisjes omver geschopt.
Hilarisch aanbevolen.
