We hebben er een kleine drie jaar op moeten wachten, maar verleden maand werd Revel Revel, het alweer vierde album van het sympathieke indie-wave-rock duo Too Tangled boven de doopvont gehouden.
De jongste telg in de Too Tangled-familie bevat bijna alle ondertussen (a)typisch gekende ingrediënten: electronics, drumbeats, gitaar en natuurlijk de stemmen van Eva Buytaert en Roeland Vandemoortele.
Wat opvalt is dat er zuinig omgesprongen werd met de viool en dat de electronica volop overheerst, keys en beats die schaamteloos, maar veelal op briljante wijze teruggrijpen naar de 80’s. Het duo bezigt dan ook analoge synths. Niet dat beats en electronics voor het eerst hun intrede doen, maar hier zijn ze echt omnipresent.
Natuurlijk zijn Roels gitaren ook nog van de partij en de stemmen van Eva en Roel klinken nog steeds geweldig. Soms pakt de mayonaise minder wat mij betreft, maar op zijn best klinkt dit nieuwe album als een perfect huwelijk tussen The Jesus And Mary Chain, The Verve, Depeche Mode en The Neon Judgement.
Ondanks het drukke tourschema van de voorbije tijd slaagden Eva en Roeland er ‘en passant’ nog in om mama en papa te worden, waarvoor een dikke proficiat! Tijdens heel wat slapeloze nachten kwam de nieuwe plaat tot wasdom. Het duo trok zich terug in een Gentse schuur, finaliseerde de opnames in de UK met Ian Davenport (Radiohead, Band of Skulls, Supergrass). Voor de mastering tekende Emily Lazar, het duo trok ervoor naar The Lodge in New York, waar ook albums van Lou Reed, Depeche Mode en David Bowie hun finale klank kregen. Is Revel Revel een knipoog naar Bowies Rebel Rebel?
Het is misschien even schrikken, of toch zeker wennen, als je Revel Revel voor het eerst oplegt, en de overheersende eighties synths en beats die Sleepwalk op gang trekken en grotendeels domineren, hoort. Maar blijf vooral luisteren. De stemmen vallen in, Roelands gitaren zitten wat meer op de achtergrond. Het zou me niet verbazen dat indien een dj deze track oppikt het een heuse dancefloorkiller wordt, want wat een geweldige groove is dit zeg, catchy as hell ook.
En als Mexican Drugs géén instant hit wordt… Opnieuw eist de electronica een belangrijke rol op, maar het is ook genieten van Roelands gekende gitaargenialiteit. Roeland neemt de meeste vocalen voor zijn rekening en Eva horen we meerstemmig op de achtergrond. Er gebeurt eigenlijk enorm veel in dit nummer en het klinkt allemaal geweldig. De song zit al deftig onder mijn huid, en staat veelvuldig op repeat. Steeds weer valt er iets nieuws in te ontdekken.
Airplane Skies staat hoogzwanger van de bombast, Roelands stem klinkt machtig en meervoudig, ondersteund door kamerbrede synths en akoestische gitaren. Dit is die geweldige song die The Verve vergat te maken, niet?!
Wavesong wordt gedragen door Evas stem, met subtiele gitaarpartijen van Roeland, en gedreven op een beat. Het is een van de weinig tracks waarin je, naar het einde toe, Evas viool nog eens hoort, toch vaak, de grote afwezige op dit album.
Als je de omnipresente electronics wegdenkt is de titeltrack Revel Revel misschien nog het meest ‘vintage Too Tangled’, en toch ook weer net helemaal niet. Eva neemt de lead, zingt en rapt, Roeland in tweede zanglijn. Geweldige verstoorde gitaren van Roeland hier!
Best een leuke meezinger ook: “Revel Revel on this broken path”
Bij Get Your Kicks zijn het weerom de beats die weg wijzen. Het is een goede meezinger en Eva zingt prachtig. Dit nummer krijgt mij zeker metéén op de dansvloer. Back (Wild) is net geen housetrack en zou het zeker niet slecht doen in de Belgische discotheken, maar toch een minder momentje als je het mij vraagt.
Dan liever Heartless Digital Bits ook veel electronics, en uitermate dansbaar, maar wat een mooi totaal geluid en sfeerschepping.
Op het ietwat lome en slepende Neon is aan sfeerschepping ook geen gebrek en met een geweldig zingende Roeland Vandemoortele. Had ik al gemeld dat hij beter zingt dan ooit op deze plaat? Nu, welaan, dan.
Graag nog je aandacht voor het sluitstuk van het album, Pain Of Too Much Fun, dat klinkt namelijk redelijk magistraal, dreigend en broeierig. De zang die kamerbreed klinkt en met een gitaar die uit een of andere westernsoundtrack blijkt weggelopen. Een erg mooi, redelijk conventioneel sluitstuk van een verder gedurfd album.
Met die durf is niets mis mee, met de experimenteerdrang nog minder. Dat Too Tangled nieuwe lijnen uitzet en de sound verder uitbreidt valt alleen maar toe te juichen. Afwachten nu of dit een overgangsplaat blijkt te zijn, dan wel een radicale koerswijziging, of géén van beiden?
Redenen waarom je deze plaat absoluut moet aanschaffen: Sleepwalk, het prachtige Mexican Drugs, Airplane Skies, Wavesong, Revel Revel en Pain Of Too Much Fun alsook de goed verzorgde en zuivere productie van het album, en de volle warme klankkleur. En omdat je dan straks bij een van de optredens de nieuwe nummers lekker kunt meebrullen natuurlijk!
