Drie jaar na het bijzonder sterke debuut met een geweldig fijne reeks optredens, samen met grote namen uit het metal wereldje als gevolg, verschijnt op vrijdag 5 maart 2021 eindelijk het tweede album van Thorium. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dat doet de band op de plaat met de absolute knaller Exquisite (eigenlijk nog voorafgegaan door de korte akoestische intro Dreams of Empire), namelijk ook: het album Empires In The Sun klinkt behoorlijk indrukwekkend en zet Thorium stevig op de metalkaart.
Van de ongelooflijke vitale stomp in de maag genaamd Exquisite met zijn heerlijke riffs en dat ongelooflijke ‘snel gaan met die banaan-gehalte’, over de heerlijke catchy single Where Do We Go, op gang gebeukt door de vette basriff tot en met het sublieme drieluik 1302: The Ministrel (Part 1), The Golden Shadow en The Ministrel (Part 2) weet de band te imponeren met een veelheid aan stijlen in het genre. Of hoe Empires In The Sun een heerlijke mix vormt van NWOBHM, bay area thrash metal, power metal of ook progmetal! Alsof de band hun vele muzikale invloeden wilde etaleren, zonder dat het geforceerd klinkt. Nou, niet alsof dus. Ze zijn cum laude geslaagd in hun streven.
Stevige, snelle riffs en geweldige gitaarvirtuositeit, pompende baslijnen, killer drums: check! Absoluut geweldige en catchy melodieën die je al snel kunt meebrullen: check! Maar laat het zingen misschien toch maar over aan David Marcelis, zeg maar gerust het beste van Bobby ‘Blitz’ Ellsworth, Bruce Dickinson en Rob Halford in hun beste doen verzameld in één machtige en krachtige keel. En, neen, dat is eigenlijk niet eens zo hard overdreven.
Bij onze eerste luisterbeurten, en misschien nog, moesten we al eens denken aan Iron Maiden, soms ook Accept, Judas Priest of een enkele keer Annihilator of Anthrax. Maar toch vooral Maiden, zeker bij het titelnummer Empires In The Sun. Churchill’s Speech-gewijs (op zijn Iron Maidens dus) ingeleid, gesproken, door de machtige stem van Norman Ashley (Blind Guardian). Waarna de song zich dan op gang knalt. Een mooie ode aan muzikale voorbeelden, met sterk eigen werk: niks mis mee!
Eigenlijk bevat het album over de gehele lijn erg sterk materiaal, noemen we ook nog Old Generation, More Than Meets The Eye en Winterfall. Het meest van onze sokken geblazen zijn we door de blitse opener Exquisite, en misschien nog meer door 1302, die geniale eclectische epic op het einde van het album. Ingedeeld in het dertien minuten durende The Golden Shadow, waarin heavy riffs al eens plaatsmaken voor een akoestische gitaar, met een middeleeuws aandoend sfeertje, en voorafgegaan en besloten met akoestische gitaarpracht in The Minstrel Part 1 & 2.
Het enige minpuntje op Empires In The Sun is dat de vocalen van Marcelis soms te ver achteraan in de mix lijken te zitten. De krachtige zang en screams verdienen het nochtans om goed gehoord te worden. Niet dat het je zal beletten om te genieten van dit sterke album met stuk voor stuk killertracks.
Nadat de voormalige Ostrogoth-leden Dario Frodo (gitaren, en achtergrondvocalen), Tom Tas (gitaren) en Stripe (bas en achtergrondvocalen) zich in 2018 hergroepeerden, samen met Louis van der Linden (drums) en David Marcelis (zang), was als snel duidelijk dat dit vijftal tot grootste dingen in staat was. Getuige het fraaie debuut. Op Empires In The Sun doen ze meer dan bevestigen en verwennen ze de metalfan met een geweldig lekker stevig en virtuoos feestje. Zeg dat wij het gezegd hebben.
Laat ons hopen dat we covid-19 snel weggepest krijgen, want deze muziek smeekt gewoon om live gespeeld en gehoord te worden. Tot dan vind je soelaas in het jongste album van de band.
Het album is uit bij Freya Records en wordt in de Benelux verdeeld door Sonic Rendezvous.
