Sinds 2006 maakt de Canadese singer-songwriter Tamara Lindeman, onder de naam The Weather Station, een soort van experimentele folk beïnvloed door Bob Dylan en Neil Young. Voor haar vierde album Ignorance koos Lindeman echter voor een andere aanpak. Normaal componeert ze haar songs op gitaar, deze keer schreef ze alle songs aan het keyboard. Ook liet ze zich inspireren door het geluid van The Colour Of Spring van Talk Talk, Avalon van Roxy Music en Tusk van Fleetwood Mac wat resulteerde in een nieuwe sound.
Naast haar vaste bassist Ben Whiteley krijgt Tamara versterking van drumster Kieran Adams (die enkel pure disco- en rockbeats mocht drummen op deze plaat), Johnny Spence op keyboards en Chrstine Bougie op gitaar. Ook liet ze jazzmuzikanten Philippe Melanson (percussionist), Brodie West (saxofonist) en Ryan Driver op fluit aanrukken om de boel meer in te kleuren. Zij kregen carte blanche en mochten op alle nummers improviseren. Lindeman deed de productie samen met Marcus Paquin die regelmatig samenwerkt met Arcade Fire.
Het resultaat is een sterke, avontuurlijke plaat met tien pareltjes. Wij horen inderdaad de invloeden van Talk Talk, Fleetwood Mac en Roxy Music. Ook deed deze sublieme schijf ons denken aan het laatste meesterwerk van David Bowie. Ook Lindeman brengt donkere songs met diepgang en het jazzy randje tilt net als bij Blackstar de songs naar een hoger niveau.
Dan hebben we het nog niet over de innemende stem van Lindeman gehad. Ook al klinkt die heel feeëriek, toch komt ze heel krachtig over. Het lijkt of ze helemaal is opengebloeid op dit album. Dit nieuwe geluid gaf haar meer zelfvertrouwen om anders te zingen.
Het is nog veel te vroeg om Ignorance als plaat van het jaar te bombarderen maar het is in elk geval een sublieme schijf die heel veel indruk maakt.
