De mannen van The Waltz hebben ons geduld serieus op de proef gesteld. Sinds 2016 krijgen we van deze Kortrijkse band regelmatig een stevige single in onze mailbox waar we altijd enthousiast over zijn maar een album is er nog nooit van gekomen. Tot nu. Ze hebben wel een jaartje stilgelegen omdat de band op zoek ging naar nieuwe bandleden, Jente Pironet maakte vroeger deel uit van The Waltz maar stapte uit de band omdat hij met Portland teveel on the road was.
Het viertal heeft van de pandemie creatief gebruik gemaakt om eindelijk hun debuutplaat in te blikken in de Dunk! Studio in Zottegem. Ze kwamen de studio buiten met een album vol met overtuigende nummers die een mix zijn van postpunk, een hevige dosis noise en een kleine snuifje pop. Zelf noemen ze hun geluid een magische mix van Red Bull, koffie en een straffe Belgische Tripel.
Met de intro (die tevens genoemd is naar het album) horen we donkere soundscapes die iets dreigends aankondigen en die past perfect bij deze langspeler. Want daarna vliegt The Waltz er stevig in met All The Rage waar deze kerels al hun woede in gestoken hebben. Met een stuwende bas, donderende drums, gemene gitaren en Kevin Anne die zijn gal stevig uitspuwt.
Met Dicktator is de woede al wat gaan liggen maar horen we nog steeds veel venijn wat vooral in het refrein zeer duidelijk wordt.
Daarna worden alle bommen gelost met Ulterior Motives, een song waar de agressie van afspat. Ook al heeft Necessary Evil een heftige titel toch gaat met dit nummer de storm even liggen en kunnen we even op adem komen met een knappe dromerige track, alhoewel op einde komt er toch nog wat knaldrang opzetten maar die verdwijnt toch ook heel snel. De stap naar het meer poppy (naar The Waltz normen toch) Flowers is dan ook gemakkelijk gezet, hier klinkt de band bijna zeemzoet maar in het refrein gooien ze dat allemaal overboord.
Met Red-Orange Moon komt de dreiging terug op gang en in het refrein gaan ze weer volledig loos. In Schadenfreude ontpopt The Waltz zich in als een zenuwachtige postpunkband die met een arsenaal aan overstuurde geluiden een zalige pogo-track opbouwt. De postpunk blijft ook nazinderen in Enter The World, ook al komen er rustige momenten in, toch is het weer een super heftige song.
Egocide is het voorlaatste nummer van het album waar de ingehouden waanzin vanaf druipt. Maar naar het einde kan Kevin Anne zich niet meer inhouden en schreeuwt hij het uit. Of het nu humor is van The Waltz of puur toeval, maar ze sluiten dit ijzersterke energiek album af met het rustig akoestisch pareltje Prying Eyes. Waar deze kerels laten horen dat ze niet altijd heftig uit de hoek hoeven te komen.
The Waltz nam zijn tijd om deze langspeler in te blikken en dat levert veel op. Op deze plaat sleurt de band ons van de ene hoek naar de ander in de kamer met veel variatie, gedrevenheid en een stevige brok energie. Het is te begrijpen dat Steven Thomassen (booker van agentschap Toutpartout) voor The Waltz graag zijn label Labelman terug wilde opstarten en deze prachtige schijf wou uitbrengen.
Looking-Glas Self kan je bestellen via deze link.
