The Sad Flowers is het project van multi-instrumentalisten Jany Claeskens en Jan Ooms. Het duo begon in 2013 met beider muzikale achtergronden met elkaar te verenigen, om tot een nieuwe sound te komen, dat werd The Sad Flowers. Occasionele optredens en een aantal singles volgden. Sinds 1 november 2017 verscheen het debuutalbum van het duo, getiteld The Sad Flowers. Eindelijk was het eerste belangrijke ei gelegd. En om meteen met de deur in huis te vallen, dat werd een juweeltje, een behoorlijk donker juweeltje dat wel.
De terreur die Europa nog steeds in de ban houdt, hypocrisie en leugens, hoe angstwekkend George Orwells 1984 realiteit werd of erger zelfs, de ecologische problematiek, de rat race, … Het zijn de grote thema’s die aan bod komen op het album. Behoorlijk heftig dus. Maar laat dat je vooral niet tegenhouden om je volledig onder te dompelen in de muziek van The Sad Flowers.
The Sad Flowers is een echt groei-album dat bij elke luisterbeurt beter wordt, al waren wij al meteen verkocht door songs zoals Hate, The Legend of Full Moon. Behoorlijk rijk geïnstrumenteerd met een loepzuivere productie, lijkt het of je bij elke luisterbeurt nog meer details ontdekt op dit album, en bij elk van de individuele songs.
Jany Claeskens (alle gitaren, bas, keyboards, achtergrondvocalen) en Jan Ooms (zang, achtergrondzang, keyboards) speelden alles zelf in. De keyboards zijn zowat overal aanwezig, vaak subtiel op de achtergrond, soms wat prominenter. Het gitaarwerk van Jany Claeskens speelt een grotere rol en is om de duimen en vingers bij af te likken. En dan is er het karakteristieke lage stemgeluid van Jan Ooms, in het begin is dat misschien even wennen, maar het werkt perfect.
Op dit album verzoent The Sad Flowers een heel klein beetje symfonische rock met een flinke geut new wave, dark wave en doom metal. Het stemgeluid heeft er natuurlijk veel mee te maken, maar ook de algehele klankkleur en sfeer doen ons al snel denken aan bands als Danzig, Tiamat, Fields Of The Nephilm of Wolfsheim, wat je het best hoort bij songs zoals Thin Air, Walk The Line, Schmetterling en Full Moon. Maar je kan even goed Black Sabbath (Liar) en, jawel, Pink Floyd als inspiratie zien. Die invloeden zijn er dan wel, nooit wordt er gekopieerd of geïmiteerd en zo heeft de plaat wel degelijk een eigen smoel.
Het album opent bijzonder sterk en sfeervol met het instrumentale The Cry een licht Pink Floyd-gehalte heeft, maar ook op een album van neo-progrockers Arena kunnen staan. Maar verwacht je niet aan pure progrock-plaat. Bij het lome, logge en desperate The Calling, een van onze favorieten op dit album, kun je die link (met wat moeite) misschien nog leggen, daarna verandert de sfeer en het totaalgeluid enigszins.
Hate rockt lekker weg met een stevige en solide riff, een strakke baslijn, een fraaie pianopartij in het midden, sublieme keys en met erg lekkere gitaren. En wie ontdekt die Daan-achtige keyboardriedel? “Population growing day by day. Bringing mother nature to decay, we are drowning in this bloody lake, tumbling down to the seventh plague”. Goed nieuws is het niet, maar Jan Ooms zingt ook “You have to keep the faith”.
Ook het slepende Thin Air, met zijn fatalistische discours maakt je niet echt vrolijk, maar moet dat? Het is een prachtig stuk muziek. Het had op een album van Tiamat kunnen staan, maar het zijn wel Ooms en Claeskens die het gecomponeerd hebben. Met Never Mind, een van de singles die het album voorafging, wordt in een hogere versnelling geschakeld, een tempo dat wordt aangehouden bij het sublieme Walk The Line dat met zijn thematiek goed zou passen bij een nieuwe soundtrack over 1984. “Big Brother is watching you, from the cradle to the grave”. Jan Ooms die beter zingt dan Glenn Danzig in zijn beste dagen, en met een batterij lekker vuile smerige gitaren en bezwerende keys.
Het ritme, de riffs en vooral de stemming van Liars doet ons spontaan aan de naamsong van Black Sabbath denken, Black Sabbath dus. Maar Ooms is natuurlijk een minder beperkt zanger dan Ozzy Osbourne en de song heeft toch ook een geheel andere klankkleur. Ooms’ vocalen zijn enorm krachtig, de occasionele grunts in het refrein maken het volledig af. En ook met Full Moon wordt eerder uit een heavy metal-vaatje getapt.
En dan is er natuurlijk Feeling Strange, misschien wel het vlaggenschip van het album, waarbij alles uit de kast wordt gehaald. Er gebeurt ongelooflijk veel in deze ene song. Met een zalige muur muur van gitaren, heerlijke pianopartijen. En nog meer gitaren. En Jan Ooms die er een showcase van lijkt te maken en dus zijn vocale kracht ten volle etaleert.
The Legend is misschien wel de meest toegankelijke song van het album. Eigenlijk de enige echte pure pop song, pur sang. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit ook een single was. Schmetterling is een beetje het buitenbeentje van het album, alhoewel. Hoogzwanger van bombast en theatraliteit, volledig in het Duits gezongen, waarmee de link met Das Ich en Wolfsheim al snel gelegd is, en in mindere mate Rammstein.
Onze albumfavorieten op dit moment zijn zeker Feeling Strange, The Calling, Hate, Walk The Line en ook The Autumn of Life, de laatste vocale track op het album dat ons doet denken aan Fields Of The Nephilm of Theatre Of Hate en zeker ook TheSisters Of Mercy in hun hoogdagen, omdat het geheel in dat muzikale straatje zit. Het nummer lijkt is eerder redelijk monotoon en toch heeft het een geniale opbouw. Dat zenuwachtige drumloopje, die koortjes (Jan en Jany, we presume), die harde basaanslagen naar het einde toe en de haast onhoorbare keys op de achtergrond. Geniale vondst.
De donkere diamant van The Sad Flowers wordt besloten met opnieuw een instrumental: het stevig in grand piano en een zweem van keys gedrenkte Mortal Soul?
2017 bracht ons heel wat mooie plaatjes, niet in het minst van eigen bodem. Ook deze The Sad Flowers, hoort daar zeker bij. Een plaatje om je tijd voor te nemen. Luisteren kan met de teksten erbij. Die vind je in het erg fraai vormgegeven boekje, samen met de knappe illustraties, net als die op de cover van de hand van Mieke Janssens. De muziek die je moet ontdekken, meerdere luisterbeurten zijn aangewezen want elke sessie geeft meer details prijs.
Het is eigenlijk al volop lijstjestijd, deze plaat vind je al zeker terug bij één van de Luminous Dash-recensenten. Dat duurt niet meer zo lang …
Mark Van Mullem
